… en ook wel vanachter mijn raam in de zon. Het is van achter dat raam dat ik de meeste boeken las, want hoewel de meeste mensen het beeld hebben van de lezer, de zetel, het dekentje en het kopje thee, ben ik dus niet echt dat type lezer. Ik lust niet eens thee. Als ik een veranda zou hebben of een gepensioneerde in Benidorm zou zijn, zou ik echt 100 boeken per jaar lezen.

Mijn lieve gunsteling – Marieke Lucas Rijneveld (**)

Mijn lieve gunsteling’ is de nieuwe roman van Marieke Lucas Rijneveld. Het verhaal van de veearts en zijn ‘uitverkorene’, de dochter van een boer. Tijdens een hete zomer zoeken ze toenadering tot elkaar omdat ze willen ontsnappen aan de grilligheid en de leemten van het plattelandsleven en omdat ze willen ontkomen aan wat er in hen gezaaid is. Gedurende die zomer ontwikkelen ze een obsessieve fascinatie voor elkaar. 

Hier schreef ik hoe schoon ik Marieke Lucas’ eerste boek vond. Ik las het traag, want bomvol metaforen en lange zinnen, maar ik onderstreepte mooie zin na mooie zin. De herkenbaarheid die ik met ‘de avond is ongemak’ had, viel hier helemaal weg (ha, misschien goed hè). Nee, ik vond het allemaal wel mooi maar ik kon de moeite vaak amper opbrengen om door te lezen. En daarnaast: je hebt dan al concentratieproblemen, en dan krijg je zinnen van meer dan een pagina (!!) waarbij de ene metafoor naadloos overgaat op de andere. Ja dank u wel, ik ben daar schijnbaar niet toe in staat.

De stille patiënt – Alex Michaelides (*** een half)

‘Zij is de enige die weet wat er gebeurd is.
Ik ben de enige die haar kan laten praten.’

Alicia Berenson lijkt een perfect leven te leiden; ze is kunstenaar, gelukkig getrouwd en woont in een prachtig huis in een goede buurt in Londen. Maar als haar man op een avond thuiskomt doet ze iets verschrikkelijks: ze schiet hem vijf keer in het gezicht. Sindsdien zwijgt ze.

Alicia’s weigering om te praten, of een verklaring te geven voor haar daad, maakt de moord op haar man tot een mysterie dat tot de verbeelding spreekt van media en publiek. Haar kunst wordt onbetaalbaar, terwijl Alicia zelf ver van alle media in een psychiatrische inrichting is opgenomen.

Psychotherapeut Theo Faber heeft lang moeten wachten voor hij de kans krijgt om Alicia te behandelen. Hij is vastbesloten Alicia aan het praten te krijgen en het motief voor haar daad te achterhalen. Maar met zijn vastberaden zoektocht naar de waarheid brengt hij ook zichzelf in gevaar.

Ha, klinkt als een supertoffe psychologische thriller! Dat vond ik ook, ik heb het boek graag gelezen. Het thema is interessant en geloofwaardig: de auteur heeft zelf in de psychiatrische wereld gewerkt. Het is wat traag maar je voelt de hele tijd dat er iéts aankomt, en dan heb je door wat, of niet, maar het is wel heel goed. Ik geef het 3,5 omdat ik de schrijfstijl soms bwa vond, maar qua verhaal dus wel een aanrader.

Sprakeloos – Tom Lanoye (****)

Na een beroerte raakt een amateur-actrice en schrijversmoeder haar spraakvermogen kwijt. Langzaam en onherroepelijk takelt ze af, steeds minder in staat om te communiceren met wie haar lief is. Daarover schrijvend maakt Tom Lanoye een meervoudige balans op. Van zijn kleurrijke jeugd in een volkswijk, van zijn worsteling met de liefde, van zijn rol als schrijver, van zijn conflicten met de kleine moederdiva, van de strijd die zij manmoedig voert en waarin ze reddeloos en redeloos ten onder gaat – en van de blijvende woede en pijn die dat oplevert. Was Kartonnen dozen een monument voor de jeugdliefde van de auteur, Sprakeloos is een aangrijpende ode aan zijn moeder.

Wat een mooi boek! Wat een tergend lastig boek! Wat een móói boek! Tom Lanoye kan schrijven hè – weet ik wel, hij gebruikt woorden waar ik nog nooit van gehoord heb. Die moet ik dan googelen. Hij blijft maar vertellen en beschrijven, alsof hij er maar niet mee kan stoppen. Ik deed er lang over en ik frustreerde mij, kon die Tom Lanoye nu niet gewoon één scène bij hetzelfde blijven? Een chance voor hem zijn het wel schone dingen tesamen. Als lezer probeer je te volgen in zijn gedachtenstroom, erger je je soms aan de moederdiva, lach je ermee, omdat het kan en omdat het eigenlijk niet kan, ben je heel stil. Het is echt een prachtig verhaal. Ik stoor er mij wel wat aan dat er enkel Lanoye op de cover staat (die verder wél heel schoon is), alsof hij al zo’n wonder is dat iedereen hem maar moet kennen bij zijn familienaam. Stijlkeuze of niet, ik vind het onnozel.

De schoonmoeder – Sally Hepworth (**)

Vanaf het moment dat Lucy haar schoonmoeder Diana ontmoet, weet ze dat het nooit echt zal klikken. Als voorvechtster van vrouwenrechten geniet Diana veel aanzien en ze is zeer beleefd en keurig. Maar ze is ook heel afstandelijk, en absoluut niet de schoonmoeder op wie Lucy had gehoopt. Andersom lijkt Diana zich ook een andere ideale schoondochter te hebben voorgesteld.

Tien jaar later wordt Diana dood aangetroffen. Naast haar ligt een briefje waarin staat dat ze niet meer verder kon met haar door kanker verwoeste lichaam. Maar als de autopsie plaatsvindt blijkt dat Diana helemaal geen kanker had. Wel zat er gif in haar bloed. Wat is er gebeurd? En wie weet er meer van? De breekbare familieverhoudingen, onderhuidse spanningen en lang verborgen geheimen komen langzaam aan de oppervlakte.

Weet je wat er in krioelende letters op de cover staat? “Voor de fans van Liane Moriarty!”. Het is nog geen slechte Liane Moriarty, helaas. Ik weet niet van waar ze het halen: het is niet omdat er toevallig een briefje ligt en er een verdacht overlijden is dat Liane Moriarty er iets mee te maken heeft. Haha, ik was dus geen fan. Het verhaal was best goed en zit goed in elkaar: daarom heb ik het boek relatief snel uitgelezen. Alleen waren de personages nu niet zo sappig, of heel menselijk of herkenbaar of grappig of je weet wel, dat je er ook iets bij gaat voélen. Toen ze mij eerst voorgesteld werden dacht ik: ja, daar zit iets in, daar kunnen we wat mee, maar helaas: jammer dan Diana dat je dood bent, het leven heeft levenden en stervenden. Jij bent een dooie. Kan aan mij liggen, maar misschien ook niet. Schrijfstijl is ook net iets te eenvoudig en vlak. VIND IK, ik weet zo al dat mensen aangetrokken zullen zijn door het plot en toch zullen lezen. Wel een heel mooie cover, dat wil ik wel zeggen.

Zij, jij en ik – Julie Cohen (****)

Sinds het overlijden van haar zoon Stephen, tien jaar geleden, heeft Honor nauwelijks contact met zijn vrouw Jo en haar kleindochter Lydia. Maar als Honor haar heup breekt, ziet ze zich gedwongen tijdelijk bij Jo in te trekken. Een ongemakkelijke situatie, want tussen Honor en Jo heeft het nooit geboterd en Lydia is inmiddels een nukkige puber. Bovendien zijn ze alle drie meer bezig met dingen voor elkaar geheim te houden dan met elkaar steunen. Is dit het laatste zetje dat deze familie uit elkaar drijft, of weten ze elkaar weer te vinden?

Dit boek lag echt al maanden bij mij thuis te slingeren en ik had al eens dertig pagina’s gelezen, maar ik was om de één of andere onverklaarbare reden gestopt. Dat was dus compleet onnodig want ik heb echt genoten van dit boek! Dat slingeren was eigenlijk niet zo onverklaarbaar, want de cover vind ik niet zo aantrekkelijk met dat felroze en dat blauw en alles is toch zo schàttig en frivool en ah LIEFDE. Misschien klinkt het plot ook niet zo bijzonder? Dat hoeft ook niet altijd – de geheimen die benoemd worden zijn gewone, menselijke geheimen en net daarom wordt het misschien tof. Ik vond leuk omdat de personages wél goed uitgewerkt waren en omdat Julie Cohen ook echt wel een eindje kan schrijven, daar ben ik van geschrokken. Hou die maar in de gaten! Op bol.com zag ik niet zo bijzonder goede reviews maar ik heb alvast nog een boek van Julie Cohen ontleend uit de bib, en da’s echt scoren als auteur hè.

Hoe zit het met jullie leesvibes?

Of ik weet wat daar bij de Britse Royals gebeurd is? Toevallig wel ja. Ik ben daar af en toe te gast, dan drink ik tea with the queen (queens onder elkaar, zo gaat dat) en maken we een wandelingetje. Geheel discreet, vroeger kwamen we Meghan en Harry ook wel al eens tegen. ‘Bonjour’, zei ik dan verkeerdelijk, want ze zijn toch Filip en Mathilde niet verdorie, en ik verbeterde mezelf in een doordeweekse ‘morning!’. Zo zijn ze wel, Harry en Meghan, heel gewoontjes. Ook maar mensen.

Ik lust geen thee, helaas. Jammer, anders was de queen vast mijn beste vriendin. Koffie anders wel, Filip en Mathilde – ik wil jullie héél graag ontmoeten en mijn regeringsvoorstel ‘gratis frieten op 21 juli’ voorstellen. Daarnaast lijkt Filip mij ook een heel sympathieke mens, oprecht.

Ik wil vooral zeggen: ik ken de queen niet, en Harry niet, en Meghan niet. Ik keek de documentaire en het enige wat ik kon denken was: als je je niet goed voelt in een situatie die voor jou toxisch aanvoelt en je vertrekt, wat heeft een ander daar dan eigenlijk op te zeggen?

Het toont aan dat we vaak niet weten wat er achter gesloten deuren gebeurt. Ook niet achter koninklijke of institutionele deuren, die er misschien wel uitziet als ééntje met veel krullen en pilaren (verder ken ik weinig van zuilen) maar verder niet zo enorm veel van onze deuren verschilt. Ondanks de pilaren en de zorgvuldig opgeblonken deur spelen zich achter die deur dagdagelijkse situaties af, met gesprekken tussen familieleden, en hebben ze daar ook gewoon emoties. O god, het zijn net ménsen.

Er is geen kat die in Meghans hoofd kan kruipen en zou kunnen controleren of ze wel echt zo slecht in haar vel zat als ze vertelde. Dat zou ook niet hoeven, want zoiets geloof je. Om zoiets lieg je niet, want dat piepkleine percentage mensen die de waarheid verdraait als het om mentale gezondheid draait, die is verwaarloosbaar. En tòch hebben veel mensen de neiging om niet te geloven: ik vind dat heel bizar. Voor het allerallergrootste deel is de schaamte al zo groot, dus doe niet moeilijk, en geloof het gewoon. Don’t be a Femke. Da’s die ambetante stem van Waze die overal tussen tettert: niemand wil die zijn.

Als je in een toxische omgeving vastzit en je vertrekt daaruit, dan is dat verdorie niet gemakkelijk. Mensen verlaten hun familie om dezelfde reden. Stoppen een vriendschap. Ze krijgen daar ook commentaar op, want ‘het was toch’, ‘is dat wel slim’, ‘je hebt maar één …’, allemaal alsof zij beter weten hoe die situatie beleefd wordt.

Wat Meghan en Harry laten zien is dat er wel opties zijn: je kan zelfs ontsnappen uit het Britse koningshuis, of all places! Met een erfenisje hier en daar, uiteraard – verzachtende omstandigheden, mocht je het echt graag willen horen. Vertrekken is moeilijk, miljoenen of niet. Dat blijft het ook, hoe je hun levensstijl nu ook wil zien. Wat gebeurd is, lijkt mij niet oké. Victim blaming is overal en het kan weer niet anders dat mensen ook hier weer als de dolle opsprongen (je kan het je zo bizar niet bedenken: omdat Meghan in het midden van de foto staat heeft ze een narcistische persoonlijkheidsstoornis! Opletten jongens, nooit meer in het midden staan op de foto!).

Ik hoop vooral dat ze gelukkig zijn en dat hun kinderen gelukkig kunnen opgroeien. Het interesseert mij weinig of dat dat nu met Netflixdeals is en hoeveel geld daaraan gekoppeld is, eigenlijk. Vrijheid – een heel breed begrip – is iets heel schoons.

Vaak begrijp ik “unpopular opinions”  niet helemaal en denk ik dat die meningen toch echt niet zo onpopulair zijn – zoals pizza met ananas op (ananas is natuurlijk gewoon vuil) maar ik heb er uiteraard ook een aantal. Van sommige dingen merk ik echter dat ik beter mijn mond houd in ‘t openbaar. Gelukkig is mijn blog het openbaar niet! Strikt gezien misschien wel, want het internet, maar het is ook wel mijn blog. Snapt ge. 

F.C. De Kampioenen is niet grappig

Of misschien een beetje, voor ene keer. Of als je 9 jaar bent. Maar toch echt niet om verslaafd aan te zijn als volwassene of om daar elke avond een aflevering van te willen kijken, want het is toch zo grappig en je valt ervan in slaap #guiltypleasure. Mediteer! Of kijk Tik Tak! Niet de kampioenen! (Davy in blind getrouwd heeft chance dat hij zelf nog wat grappig is). 

(Ik heb ook niets met Harry Potter en Friends maar dat schijnt zeer bijzonder onpopulair te zijn dus meestal zwijg ik daarover). 

Sommige kinderen zijn gewoon lelijk

Allemaal goed en wel dat uw kind naar de kapper is geweest maar ik vind het eigenlijk nog even lelijk als hiervoor, het spijt mij. Van sommige kinderen zie ik ook gewoon al dat het “zo ene gaat worden later”, zoals we mensen heerlijk in categorieën kunnen opdelen natuurlijk, maar bij sommige kinderen zit het gewoon niet mee. Zoals het bij sommige volwassenen helaas ook niet mee zit qua uiterlijk, niets aan te doen. Ik vind die uitspraak “maar iederéén is mooi!” trouwens ook een beetje betuttelend. Ik zei toch dat we unpopular gingen doen! 

Intermitted Fasting is brol

Het is allang niet meer zo’n onpopulaire mening – zeker niet bij mijn bloglezend publiek denk ik – maar wel nog bij de rest van bevolking, en die komt gemiddeld gezien toch wat achter. Er staat zo’n IF-boek in de non-fictie top 10, ik wil maar zeggen. Gelukkig kan je voor echt voedingsadvies ook gewoon online terecht bij experten (ik volg Karolien Olaerts van Karola’s Kitchen) maar ’t is hardnekkig wat voor onnozelheid er overal te grijpen valt. 

Koemelk is veel lekkerder dan plantaardige melk

Ik eet alweer een paar jaar geen vlees en af en toe zal ik wel eens per ongeluk vegan eten, maar plantaardige melk, ik lust het dus niet. En dat terwijl veel mensen dat klaarblijkelijk easy vinden want “koemelk lust ik echt niet meer hoor!”. Ik weet allemaal wel waarom het niet diervriendelijk is hé maar kan iemand mij dan ook vertellen waarom plantaardige melk altijd zo waterig is? Je kan daar geen normale chocomelk van maken en je kan dat zeker niet bij granola of cornflakes gieten. Mij lijkt dat de basis van melk. 

Het recht op een kind wordt overschat

Anderzijds: de rechten van (ongeboren) kinderen worden onderschat. Sommige mensen zouden gewoon geen kinderen mogen krijgen, dat vind ik écht, of alleszins niet tot ze een stabielere leefomgeving kunnen bieden aan kinderen. Ik wil mij niet te sterk moeien in het debat rond hoe en wat maar wel opperen voor de rechten van kinderen die pakt verslaafd geboren worden.

Zwangere Guy valt niet te begrijpen

Wat is dat eigenlijk allemaal met die mens? Ik denk altijd dat het weeral aan mij ligt maar “Kenny is alleen heeft niemand om zich heen” is nu toch niet bepaald verrassend? Of leuk? Of hip? Allez het zal wel hip hop zijn wellicht maar dat genre heb ik nooit echt goed gevonden. Het zal wellicht daaraan liggen. Een ander zal vinden dat ik oud word. 

Enne, uiteraard: wat zijn jouw zeer duistere unpopular opinions?

Ha, de maand dat de lentewens uitkwam (ik hoop dat jullie allemaal weten dat de lente uitsluitend en alleen is begonnen omdat ik een lentekalender heb gemaakt en helemaal niet door rare Afrikaanse lucht) en tegelijk bizar genoeg ook dat mijn handen er afvroren.
Ik neem jullie mee op reis doorheen de klimaten en mijn azalea die niet bloeide. Dat is voor later. Spannend hè.

Weten jullie nog dat ik vorige maand vertelde dat ik een test moest afleggen voor mijn werk waarbij ik allerlei rare figuren kreeg en de volgende in de rij moest raden? Ik kreeg mijn resultaat. Ik had 24,7. Op honderd. Procent, dus, welja. Dat viel mee, want vorige zomer was er iets soortgelijks met ‘vliegtuig A vliegt sneller dan vliegtuig B en C’ en toen had ik 4,77. Procent. Ik leer snel bij! Laat ons vooral zeggen dat je op de wereld mensen nodig hebt die figuren kunnen aanvullen, en ook mensen die moeten kunnen schrijven en vertellen dat ze daar zeker niet toe in staat zijn. Van je soorten en maten.

Verder moest ik eerst mijn dierbare auto afdekken omdat het ook vroor onder mijn carport en ik niet wou dat hij een longontsteking opliep, en zat ik er even later in te chillen met mijn zonnebril en lange rok. Niemand weet wat nopjes feitelijk zijn, maar ze zijn zeker uitgevonden voor lenteweer! Omdat de terraskes nog niet open mogen en ik de lounge in mijn tuintje nog verder moet inrichten dit jaar, nodigde ik vriendin Iris uit in de tuin bij mama. Een rosétje, en hapkes, en een goe plekske zoeken in de zon: ’t kon niet veel beter eigenlijk. Het had beter geweest mochten we bediend worden uiteraard (ja ik heb het gehad allez: de enige versoepeling die er voor mij toe doet is de horeca).

Ook mijn tuintje nam ik al onder handen en daar trok ik het eerste onkruid uit, of het is te zeggen: het onkruid dat eigenlijk al uit had moeten zijn. Denk ik, ik heb daar allemaal niet veel verstand van. Ik weet toch niet of onkruid groeit in de winter. De dag daarna had ik ineens beten op mijn onderbeen, een stuk of zes. Geen muggenbeten hè, want ze jeuken niet echt. Ik begrijp dus echt niet dat insecten mij, de vredelievende Kelly, moeten stekken, want IK ben degene die wespen redt van de verdrinkingsdood en als ik per ongeluk op een mier trap dan probeer ik die te reanimeren want wie weet welk sociaal systeem heb ik verstoord en ja ik weet het niet, het is een levend wezentje met organen enal, heel bijzonder. Diezelfde mieren die ik zou reanimeren, die hebben mij blijkbaar gebeten! Althans dat vermoedt de huisdokter bij wie ik toevallig moest langsgaan. Ik zal twee keer nadenken voor ik overga op reanimatie van poten de volgende keer.

Tijd voor het azaleanieuws? Azààleja of azalééja? Hoe moet je het zeggen? (ikke het tweede maar ’t is sowieso verkeerd). Dus exact die bloem die kregen mijn mama en ik cadeau van mijn meme, en ze gaf er voor het gemak zichzelf ook één. Ons moeder kwam langs bij mij en die zei ‘amai wat is dat met die bloem hahaha’ en toen stuurde ze later een foto van haar schitterende azalea door. Bij mijn meme was hij zo mogelijk nog mooier. Ik weet niet goed wat ik hier verder op moet vertellen dan de foto’s hieronder. Twee weken later heb ik één bloem. EÉN KLEINTJE. Ikke met mijn groene vingers altijd hoho amai.

Ik verkocht voor het eerst ook iets op Vinted. Voor 10 euro, dat vond ik redelijk, nadat eerst iemand het weer in zijn hoofd moest halen om daar 6 euro op te bieden. Kopen heb ik tot nu toe nog niet gedaan want als ik iets wil dan is het duur (dat ik duur ben wist ik al lang) en verder zie ik precies alleen gedrochten van kledij waarvan ik niet weet van waar mensen dat eigenlijk halen. Hoe vinden jullie iets deftig??

Hoe het dan, buiten de vreemde insectenbeten, met de conditie is gesteld? Dat ik niet de allersportiefste ben, is denk ik geweten (remember dat ik degene ben die ooit een vakantietaak lichamelijke opvoeding kreeg omdat ik rebels was, joehoe!) maar tegelijk ook wel degene ben die tegenwoordig vrijwillig 5 km gaat lopen. NU, dat had ik twee maanden lang overgeslagen. Koud hè, veel gezaag. Normaal ga ik dan zwemmen (ik zweer het dat ik nog een keer ga) maar ja andere dingen te doen (ha ha ha). Amai, waren mij dat 5 lastige kilometers nu – een chance dat ik weinig wandelaars tegenkom altijd want ik kon maar een beperkt aantal keer doen ALSOF ik geen stervende was. Ik wéét dat een beetje klink als een verwende snol die ocharm een beetje conditie is kwijtgeraakt, maar zolang je in uw achterhoofd houdt dat ik eigenlijk nog steeds best zou fietsen met steunwielen en een vlaggetje is ’t oké. En verder kreeg ik afgelopen zondag opeens helse maagpijn waardoor ik als een kreupele rondliep, maar na drie uur was ’t gelukkig gedaan. Ons moeder kreeg er de slappe lach van.

Een update over de dieren misschien ook? En dan niet de kwaadaardige mieren in mijn tuin maar de harige binnen? (sowieso dat er ook wel een harige spin binnen zit hè, familie van Harry, zolang ze mij niet doen verschieten is ’t goed, maar ik bedoel Jane. En de hond van ons moeder).
Enfin met Jane alles prima. Van vriendin Eillish die binnenkort bij de politie gaat en mij dus snelheidsboetes komt uitdelen heeft ze een stressbal gekregen die ze als prooi aanziet (uiteraard is de politie geen vriend). Je zou misschien zeggen dat mijn schaap er wat dik uitziet, althans die opmerking krijg ik wel al eens als ik een foto deel op Instagram. Maar ze weegt nog geen 3,5 kilo! Ze eet ook helemaal niet zo veel, en bovendien doet ze ook af en toe aan yoga en gymnastiek. Dat scheelt. Toen ik daarnaast met ons moeder ging wandelen werd in de auto ook al snel duidelijk hoe de hiërarchie verdeeld is: hond boven mens. Zo en niet anders! Ook wel de allerliefste hond, dat is meegenomen.

Ik heb ook eindelijk een boek uitgelezen waar ik al veel te lang over deed, en ik ben bezig aan een kortverhalenwedstrijd waarvan de deadline eerst 1 maart was maar die ze nu verlengd hebben naar 1 mei. Met mijn uitstelgedrag vond ik dat nog zo erg niet, maar nu zit ik nog stééds met dat verhaal haha. Hoe was ’t bij jullie? Genoten van de lente? Of aan het genieten, in feite?

De lente is er bijna. En ik weet niet wat het is, maar moeder natuur gaat akkoord. Ik had verwacht dat ze rebels zou doen tegen een lentekalender, maar met 16 en zelfs 18 graden (toedeloe tijd voor een zomerkleedje) moeten we wel concluderen dat ze mijn kalender goed genoeg vindt.

We tellen in 4 weken (heel bevredigend van maandag tot zondag) af tot 21 maart, want dat is in mijn hoofd nog steeds de officiële lente. Mijn graphic skills zijn zoals altijd weer TOP natuurlijk, zoals die keer dat er een zeestick tussen de dolfijnen zwom, maar ik heb het voor elkaar gekregen dat hij te downloaden is. Denk ik. Hieronder. Geniet ervan. Print hem. Hang hem boven je bed. Scheur hem. Weet ik veel. Er ligt een vogel in een nest op een taart! HET IS BIJNA LENTE!

PS: wie het stuk van de vleermuis en nonkel Alain niet snapt, verwijs ik graag door: een scenario met kalkoen en vleermuis.

Dus, omdat ik mezelf heel interessant vind (ik heb niet voor niets een tag “ik vind mezelf ZO interessant dat ik mezelf interview hahahahaha”) doe ik mee met Irenes idee om per maand een aantal vragen te beantwoorden. Ik pluk die vragen van Pinterest of het internet of ik vind er uit (het is altijd iets vreemds bij mij) zodat ik de illusie kan creëren dat een tijdschrift mij interviewt omdat ik intussen al zo een beroemd auteur geworden ben dat elk weetje over mij interessant is.

11. Wat is je favoriete geluid?

Dat vind ik moeilijk, want ik heb het over het algemeen graag stil. Het kan niet stil genoeg zijn! Ik kan duizend vervelende geluiden opnoemen (zoals een trillende gsm op tafel jezus christ) maar als ik moet kiezen dan vogels die fluiten ’s morgens – zo mezen of trekvogels en dat je dan voelt “olie olé het wordt mooi weer vandaag!”

12. Iets waar je dringend mee moet stoppen

Aan mijn vellekes prutsen.

13. Iets waar je dringend mee moet starten

Met normale weekmenu’s maken of mijn avondeten alleszins beter plannen dan ik het nu doe. Ik moet ook echt weer meer lezen: het is verschrikkelijk, maar wel typisch voor deze periode van het jaar.

14. Wat zijn je droombestemmingen?

Ik reis wel graag hè maar ik heb precies niet echt van die droombestemmingen? Mensen vinden dat altijd heel raar van mij, maar ik ben dan ook een rare. Het probleem bij mij is altijd dat ik bijvoorbeeld wel heel graag wilde dieren wil zien maar dat ik tegelijkertijd ook denk: ja maar, ik ga echt niet elke dag vroeg opstaan. Ik ben op réis! Het belangrijkste doel van een reis is voor mij nog altijd ontspannen, en dat zal vermoedelijk het probleem zijn: mensen kiezen droombestemmingen uit omdat ze veel willen zien en veel willen beleven, en ik word daar op voorhand al moe en lastig van. Ik ben er met andere woorden gewoon wat te lui voor. Ik ben te lui om te reizen! Hahahahha!

15. Iets dat je niet begrijpt

Dat dieren mishandeld worden puur uit geldbejag (broodfok bijvoorbeeld), maar bijvoorbeeld ook dat mensen gewoon droog reageren als een dier omvergereden is of zo. ‘Ah ja het is maar een vogel’, ja maar het was een vogeltje!

16. Hoe ontspan je?

In de natuur of bij dieren. Ik zeg altijd dat mijn huis minder zou boeien dan mijn tuin en de omgeving waar het staat, omdat het belangrijker is dat het omgeven is door natuur. Ik doe het nu veel te weinig hoor, echt in ’t bos gaan, maar het zit hem ook in kleine dingen. Toen mijn trein eens een lange vertraging had in Brussel-Zuid zag ik een duif zitten voor mij en heb ik mij beziggehouden met die restjes van mijn belegd broodje te voeren. Ik had oogcontact met die duif (het zal weer eens niet hè), en als die duif haar kop draaide, deed ik het ook. Het rare is dan dat ik mij meestal te veel aantrek van wat anderen van mij denken maar dat het mij op zo’n momenten totaal niet kan schelen dat ik eruit zie als een debiel omdat ik een duif nadoe.

17. Ben je sportief?

Ik heb een motorische achterstand. Natuurlijk niet. Hahaha nee maar soms lijk ik motorisch wel een beetje, tja, niet helemaal snugger. Ik loop wel. Misschien moet ik ook wel nog eens zwemmen.

18. Wat staat er op je wishlist?

Dat is zo’n typische vraag bij ‘wat wil je voor je verjaardag?’ en dan piep ik ‘niets!’ omdat ik dan ineens niets meer weet. Ik moet dan altijd heel goed nadenken en dan komt het uiteindelijk: ik wil graag mijn tuintje deftiger inrichten met de ecocheques van mijn werk, en van die dinges, birkenstocks zodat ik mijn voeten misschien eens wat rechter zet deze zomer. Zeker ook een paar boeken, EN AHJA ZEER BELANGRIJK weet iemand alstublieft een goeie shampoo voor breekbaar haar (’t mijne valt nogal rap uit) en bij voorkeur van een merk dat niet op dieren test? Dank u zeer. En ook geen 30 euro de fles hè. Ik ben gierig.

19. Een gespreksonderwerp dat je laatst had?

Ik had het er nog over met een vriendin dat we allebei blij zijn dat we op dit moment niet op school moeten zitten en niet moeten opgroeien. Volledig los van corona: het ging vooral over social media. Ik denk dat wij – in ons geval – als twintigers daar sterker mee kunnen omgaan en dat die druk minder groot is. Nu ben je 14, kom je thuis en willen mensen videochatten, moet je Instagram checken op foto’s en ook op reels enal (jaja) en TikTokken dus er is daar gewoon een hele sociale wereld bijgekomen. Allejezus zeg bij mij waren dat 160 tekentjes nwly daag.

20. Is er iets dat mensen denken over jou dat niet helemaal klopt?

Ik vermoed dat veel mensen die mij niet helemaal kennen de indruk krijgen dat ik een heel rustige, lieve en brave ben. Allez dat er dus weinig pit in mij zit of zo omdat ik in het begin eerder verlegen of afwezig overkom. EN DAN LEZEN ZE TOEVALLIG MIJN BLOG. Hahaha. Het ding is dat ik inderdaad vrij rustig ben, maar als je mij kent (zoals bij veel mensen uiteraard) ik best een pittige en rare ben.