Hier konden jullie al het eerste deel van het snorkelverhaal lezen, in het cameraperspectief. Dat betekende dat we niet wisten wat het personage dacht en dat jullie konden gokken wat er aan de hand was. Audrey dacht dat ze op zoek was naar een schat. Dat vond ik een goede suggestie, maar ik zou ik niet zijn mocht ik er geen onnozele zwier aan gegeven hebben. Enfin, het valt mee, ik doe anders veel onnozeler. Also: licht autobiografisch. Het was de dag dat probleem Femke ontstond. O, Femke!

Er zijn twee soorten mensen: zij die in het openbaar kunnen plassen en zij die dat niet kunnen. Ik behoor tot de laatste categorie. Ik zwem nochtans in een idyllisch meer, na de Egeïsche Zee is dit zeker de mooiste locatie waar ik heb proberen plassen. We hadden drie uur gereden en twee van die drie uur had ik geklaagd dat ik moest plassen, daar in de afgelegen bergen en tussen autodeuren had ik me bekeken gevoeld door onzichtbare krekels en had het gras te luid gekraakt. Bij dit meer waren geen openbare toiletten, alsof er werd gedacht dat zoveel water toch voldoende zou moeten zijn.

’Doe gewoon alsof je midden in het meer aan sightseeing doet’, denk ik, ‘en dan gewoon, plassen’. Ik knijp mijn ogen hard toe ter illustratie richting mijn brein, want hoe leeg je ook alweer zoiets banaals als een blaas? Net dan komt iemand in mijn diameter van tien zwemmen en vraag ik me af of iemand het voelen, zo’n golf water, voorverwarmd op lichaamstemperatuur. Een prettige 36 graden, dan verdacht, en dan een blik in mijn richting. Ik zwem verder volgens mijn sightseeingtruc, en schrik van een kind met een enorme snorkelbril. Het speurt de bodem af als een duikboot. Mijn blaas drukt maar het kind, dat kind zou met grote ogen boven water komen en voor het hele meer roepen: ‘mama, kijk, dat meisje heeft geplàst!’ Kan een blaas ontploffen? Ik laat me zakken naar de bodem, dat lijkt mij een goede plek om blazen te laten ontploffen.