Begin 2020 maakte ik al eens een lijstje met woorden der liefde en woorden der haat, oftewel Nederlandstalige woorden waar ik steeds blij van word en woorden waarvan ik zo walg dat ik ze systematisch wil beginnen schrappen in bibliotheekboeken. Ik hou al een hele tijd een nieuw lijstje bij en het was zo’n mail van Schrijfvis die ik eigenlijk nooit écht lees (sorry) die me eraan herinnerde. De mail vroeg mij ‘gebruik jij wel eens moeilijke woorden in je tekst als dat eigenlijk niet hoeft?’ en ik dacht o nee, helemààl niet, moeilijke woorden behoren over het algemeen niet echt tot mijn vocabulaire. Amorf, hoorde ik nog vandaag, en ik begreep er weer niets van. Het betekent nochtans ‘zonder duidelijk geordende structuur’, dus misschien kan ik in de plaats van dat ik mezelf voorstel als chaotisch, in de toekomst zeggen dat ik amorf ben. Een mooi of een lelijk woord, ik ben er nog niet aan uit. Aan mijn lijstje hieronder wel – min of meer hè, allemaal nogal fluïde (dat vind ik al een bijzonder moeilijk woord).

Woorden der haat

• Woonachtig

Ik ben woonachtig in Gent. Nee, jij woont gewoon in Gent. Doe niet alsof blasé want het helpt allemaal niet, je lijkt er alleen maar dommer door. Of woonachtig TE Gent, dan wordt het nog allemaal erger, met die burgemeestertaal die nergens op slaat.

• Doch

Dit zei Irene op mijn vorige post en sindsdien heb ik het nog vaak zien terugkomen. Ik kan er met mijn hoofd niet bij (en ik bén openminded! Maar niet voor doch!) dat mensen een zin schrijven en denken: o, ik kan kiezen tussen echter, maar en doch, en ik ga op een zonnige dag als vandaag voor DOCH.

• Leeuwendeel

Het leeuwendeel van de bevolking wil dansen op stoelen. O, dus het heeft helemaal niet met een leeuw te maken? Maar je zegt toch leeuwen-deel? Huh? Zeer verwarrend allemaal.

• Zwager en schoonbroer

Waar jullie in Nederland zwager vandaag halen, god mag het weten, maar ik denk altijd aan zwerver. Of aan iets heel zweverigs, met wierrookstokken en tulbands, maar echt niet aan een schoonbroer. En terwijl we bezig zijn is een schoonbroer toch ook wel een heel vreemd woord voor de echtgenoot van je zusje.

• Dat ligt me na aan het hart

Hoezo, na? Dat is toch veraf? Als het nà je hart ligt dan is het toch helemaal niet belangrijk meer? Ik heb het even gegoogeld en blijkbaar is ‘nauw aan het hart liggen’ gebruikelijker in België en ik heb inderdaad het gevoel dat er bij ‘na’ een stukje mist. Nauw, lekker dichtbij.

Woorden der liefde

• Chloroform

Oké, ik geef toe, het klinkt heel lelijk. Het klinkt Duits en BUCHSTABIEREN SIE DAS FUR MICH maar het is heerlijke nostalgie omdat het mij doet denken aan Jommeke. Iedereen werd er verdoofd met chloroform, het lijkt wel of die dat permanent in hun achterzak hadden zitten. Vervelend mens? Chloroform! Enge man? … Chloroform! Zeer educatief.

• Lanterfanten

Wanneer je op een zomerse dag op vakantie niet veel meer te doen hebt dan ontbijten, lezen met je benen bungelend in het zwembad en in de late namiddag, misschien, als je zin hebt, eens wat te gaan zien, zodat je later het idee krijgen dat jullie echt wel wat gedaan hebben in dat buitenland.

• Tomeloos

Eén van mijn favorietjes. Niet mateloos, maar tomeloos. Zoveel zachter en vrouwelijker. Je ergert je mateloos, maar je geniet tomeloos. Absoluut. 

• Klimop

De plant die zich vrolijk vastklampt aan gevels en aan daken en steeds maar hoger klimt en zo maar graag klimop wordt genoemd. Het doet een beetje Zuid-Afrikaans aan misschien, een beetje schattig.

• Hooiwagen (het dier, vooral)

Ik vind het beestje niet zo heel fijn om in huis tegen te komen (want ze zitten ook al-tijd in huis) maar hun naam is wel leuk. Willen jullie wat feitjes? Over het beest waar jullie zeker al meermaals (o!) de kamer mee deelden en jullie absoluut nooit vermoord hebben? Wel hè, allereerst is het dus geen spin, ook al heeft het acht poten. Het lijkt er alleen een beetje op, maar is eigenlijk meer verwant met de schorpioen. Nu geen paniek jongens rustig, de hooiwagen totaal ongevaarlijk want ze kan niet in onze huid bijten, en maakt niet eens webben. Je neemt ze dus gewoon rustig bij één (of liever twee of meer, vindt hij wat aangenamer) poten en zet ze buiten. Of je schudt ze via de veegborstel buiten, doe ik ook. Hij heet trouwens hooiwagen omdat je altijd met hem samen slaapt rond september, de tijd van de hooi. CUTE!

Zal ik beginnen met vertellen dat ik helemaal niets van politiek ken? Er zijn er die zullen zeggen dat ik dan maar tout court mijn mond moet houden. Wellicht zij met de hashtag ‘niet mijn regering’, of zij die mij arrogant proberen vertellen over wetteksten en vinden dat ik mijn mond pas open mag doen van zodra ik weet hoeveel zitjes het parlement telt en dat componist Vivaldi er helemaal niéts mee te maken heeft – of wel, ik ben er nu nog altijd niet aan uit. U wel? Ik vraag mij dat soms af, of u soms in dat parlement (of een Zoommeeting, godbetert!) zit en denkt ‘welke gekken toch allemaal, ik versta er allemaal de botten van’ en dat u dan doet ALSOF. Ik doe dat wel, maar goed, ik moet geen land leiden. U wel. En ik vind dus, zoals ik in mijn spoilende titel bekendmaakte, dat u dat goed doet. Dat mag ook hè: zeggen dat het goéd is!

In alle eerlijkheid: mensen kunnen in mijn ogen weinig verkeerd doen. Ik relativeer, want ik stel me steeds in de plaats van die Almachtige Regeringsleider (haha) en bedenk me dan hoe ík het zou doen. Ik zou vaccins naar alle waarschijnlijkheid kwijtraken, of de diepvriezer vergeten aanleggen. Foutje van de regering. Volgend vaccin beter.
Ik ben dus mild, ook voor u. En toch valt er mij iets op als u aan het woord bent: ik word er een beetje rustig van. Van de politiek! Niet zomaar van slaapwekkende debatten hè, maar zoals iemand je een verhaal voorleest en je denkt: ik begrijp dit, en ik ga verder blijven luisteren. Ik luister zonder frons tussen mijn wenkbrauwen, zonder kritisch draaiende radars in mijn hoofd ‘wat moeten ze nu weer van mij!’, zonder boze weerstand. Met begrip.

U kondigt mij nochtans meestal belachelijk vervelend nieuws aan en u valt ook vaak in herhaling. Hebt u daar al op gelet? Ellendig om altijd diezelfde woorden te moeten zeggen. Afstand, ontsmetten, mondmasker, sluiting: ja-haaa. Ik hoop dat u snel eens leuk nieuws mag brengen: gratis frietjes voor iedereen! (ik zeg zo maar wat, ik ben vooràl geen ideeën aan het pitchen). Maar op de één of andere manier, ik kan niet goed uitleggen waarom, denk ik: die bedoelt dat goed. Meestal heb ik daar een neus voor. Ofwel kan u goed liegen en moet u dringend meedoen aan De Mol, ofwel meent u het echt goed. Ik denk dus dat u oprecht bent, als u in de camera kijkt en heel melig zegt dat we er voor elkaar moeten zijn. Dat u uren verslijt om echt de beste oplossing voor iedereen te verzinnen in een tijd waar beste oplossingen zo’n verzinsel van De Maya’s lijken te zijn en waar iedereen de godganse dagen klaagt en zaagt en draait met zijn ogen. Ik vind dat er vanalles misgaat – u misschien ook. U legt het wel menselijk uit en dat vind ik heel fijn. Ik vind uw plukjes grijze haar ook heel aandoenlijk, dat helpt.

Ik heb het echt gehad met ons Miss Rona: totaal volledig gehad. Er zijn alleen ergere dingen, dus ik plaats in perspectief, elke dag. Het gaat over. Andere dingen gaan niet over, ik hoop dat u van die belangrijke dingen ook werk maakt. De rechtvaardiging van de slachtoffers van de aanslagen van 22 maart – en en en, maar dan ben ik vermoedelijk aan politieke dingen aan het doen. Dat ga ik niet doen. U doet het goed. Het schijnt dat als de overheid het op momenten onvoldoende deed, het beter moet.
(Dat laatste komt uit uw speech – ik heb het opgezocht. U moet wel wat doen aan die foto op uw website: u bent daar heel slecht gefotoshopt. Als ik dat mag zeggen hè).

Ik vraag mij wel eens af of ik wel màg schrijven. Ik bedoel: niet zomaar een frivool blogpostje waarin ik de wereld laat weten wat mijn unpopular opinions zijn die helemaal niet zo unpopular zijn of mijn ergernissen en gelukkenissen – nee, echt schrijven, als in boeken en auteurs. In een boek dat je ter hand kan nemen, met bladzijden die weer omslaan omdat je even wat wil pakken of op de e-reader die je overal mee naartoe zeult behalve op het moment dat je hem echt nodig hebt. Zoals auteurs columns hebben in kranten met faam, zoals ze moeiteloos met woorden zwieren waarvan ik nog nooit gehoord heb – o ja het patriciaat, wat ìs dat ook alweer, iets van de geschiedenis ja. Het is net zoals met politieke termen: ik zoek het op, en ik vergeet het. Ik ben heel erg goed in vergeten.

Ik doe mee aan de één of andere kortverhalenwedstrijd die kopt met ‘ben jij de nieuwe Lize Spit of Tom Lanoye?’ en ik denk: o nee, zeker niet. Hahaha ben je gek. Ik heb ook helemaal die ambitie niet, ik weet helemaal niets van literatuur. Ik zat ooit in de les literatuurgeschiedenis op de hogeschool en ik kende niet één boek uit onze Nederlandstalige geschiedenis – ik kon niet eens literatuur van lectuur onderscheiden. Dat heb ik toen, laat ons zeggen, nogal hardhandig geleerd. Ik leerde over De ontdekking van de hemel terwijl Sophie Kinsella in mijn sjakos zat. Ik begreep echt niet wat er te ontdekken viel in die hemel en dacht in de les: maar Sophie Kinsella schrijft over een spook en ik heb er luidop mee gelachen. Ik vond dat een talent, maar het lijkt alsof we collectief besloten hebben om over die bepaalde talenten te zwijgen. De reeks ’50 shades of grey’ was toen een hype, en mijn docenten vonden dat toen nogal minderwaardig: zeer leuk, absoluut, voor een bepaald niveau. Ik hield uiteraard mijn mond. De stilzwijgende boodschap die ik meekreeg, was: wat wij lezen is helaas voor slimme mensen, jij bent een ander type. Best leuk, maar een beetje dommig.

Sophie Kinsella’s laatste boeken zeggen me nog weinig en die rasechte chicklits ook, maar ik vind het ab-so-luut een volwaardig genre. En jazeker, ik zal misschien met mijn ogen draaien als alle Zeven Zussen in de top 10 fictie lijken te staan, maar hé, toch een goed teken dat mensen lezen? Ons moeder (ze is slechthorend en vindt taal soms wat moeilijk) las nooit, tot ze in Danielle Steel begon. Dat begrijpt ze en ze leest het op haar tempo, maar ze léést. Hoe schoon is dat eigenlijk?

Ik doe dus mee aan die kortverhalenwedstrijd met – het zal wel! – een verhaal dat in mijn frivole schrijfstijl geschreven is. Ik heb het geprobeerd, om anders te schrijven: tijdens mijn schrijfcursus eind vorig jaar bijvoorbeeld. Ik vergelijk mezelf nogal snel met een ander: dat is stom, weet ik wel, maar als een ander het op manier C doet dan is al het andere in het alfabet opeens totaal idioot volgens mij. Dat vergelijken werkte dus niet, want dan schreef ik onzinnige teksten. Tja, ik ben er gewoon niet intelligent genoeg voor, of mijn teksten zijn niets zonder mijn humor – volledig naar keuze. De kans dat ik die wedstrijd win terwijl ik geen Lize Spit of Tom Lanoye ben, is misschien nogal klein. En toch doe ik mee, omdat ik schrijven wel heel leuk vind (vooral ook frustrerend, WEODEND word je ervan) en omdat schrijvers heus niet allemaal ingewikkelde verhaalanalyses hoeven maken. Toch?

Zoals altijd begrijp ik er ook niets van en doe ik maar gewoon verder. Dat heb ik ook met ramen wassen: daar zullen wel technieken voor zijn, maar ik sop maar gewoon en hoop dat het een beetje blinkt.

Ergernissen

• Als mensen in een recensie iets verklappen. Zwijg. Je schrijft iets op het internet, het wereldwijde web – www hahaha – dus mensen lezen dat. God. 
• Bestuurders die op de autostrade geen snelheid kunnen aanhouden. Ik zet mijn cruisecontrole op nu ja, 125 (daar mag je je aan ergeren hoor oh god) en dan haal ik een tragere bestuurder in, en wat later word ik (nog steeds aan 125!) ingehaald door datzelfde autootje dat ineens lijkt te beseffen dat het dringend ergens naartoe moet. Doe gewoon eens normaal, denk ik dan, en alsof dat niet dom genoeg is moet ik twee minuten daarna OPNIEUW inhalen! Dan vind ik je compleet, maar compleet onnozel. Als ik niets beter te doen had dan het te documenteren op mijn blog, dan zou ik een ambulance bellen om je te laten afvoeren. 
• Dat de 16 graden alweer voorbij zijn terwijl het intussen half maart is? Ongehoord. Moeder natuur, touwtjes in handen nemen graag. 
• “Mensen met de letter E in de naam nemen je mee op reis” en dat mensen elkaar daar ook echt in taggen. Ik heb de facebookapp van mijn telefoon gesmeten en eigenlijk kijk ik enkel nog omdat ik af en toe de nood heb om mij beter te voelen dan anderen door comments te lezen van nieuwssites. 
• Vergaderingen. Ik.haat.vergaderingen. Ik verlies mijn denkvermogen compleet (over concentratie wil ik het zelfs niet hebben) en online is het nog erger, want als de camera op moet dan staar ik naar mezelf. Als er dan brainstorm is en er mij gevraagd wordt ‘wat denk jij, Kelly?’, dan heb ik in alle waarschijnlijkheid aan Japan gedacht. Ik heb helemaal niets met Japan.

Gelukkenissen

• Random leuke gesprekjes met vreemden. Je zou het misschien niet verwachten van mij maar ik heb dus gesprekjes met mensen die ik niet ken! Ik weet dat Laura van den Delhaize een hond heeft die altijd in haar boodschappentas snuffelt en bij de bpost drukte de vriendelijke mevrouw mij op het hart om mijn retourticket toch echt niet weg te smijten (ik was van plan het kwijt te raken) en dat kwam werkelijk van pas. 
• Weten dat je frietjes gaat halen en de hele tijd denken: vanavond frieten. Vanavond frieten. Olala vanavond frieten. 
• Ook weer eens credits voor onze natuur: dat ik op zonnige dagen rond half 8 mijn gordijnen mocht openzwieren en al kon zien aan de lucht dat ze de rest van de dag heel mooi ging worden. Dat roze, en dan dat oranje, en dan met een vogel, en ik met mijn koffie en mijn speculoos.
• Als er eindelijk eens iets past van mijn toren aan Zalandopakketjes. (allez een ergernis en een gelukkenis in één ;)). Birkenstocks in een 35? Te groot! Schoon kleedje? Vormeloos als ik het aantrek! En dan zit er toch eens een rok bij die er gewoon uitziet zoals op de foto: heer-lijk. Mijn supermarkt leek er alvast heel blij mee!
• Dat De Mol bijna terugkomt. Da’s echt alles in één: spannend en grappig (please laat ze een zatte proef doen, never forget de museumproef), goeie memes én zotte theorieën achteraf. Ik vind dat de max, als tiener was ik ook al bezeten door wie A was in Pretty Little Liars.

Hebben jullie je flink geërgerd of veel gelukkenissen gehad? Ik hoop op een mix, dan is het leven best goed.