Let op en hou u vast: ik ga een mening schrijven over het hebben van een mening. Bon ja, dat moet ook gebeuren hè? Zoals dat meestal gaat met meningen moet ik het gewoon even kwijt, maar het gaat nu eigenlijk vooral over helemaal géén mening hebben. Je weet wel, even dat type mens zijn waarover sommigen minachtend doen: ‘ik hààt mensen zonder mening’. AFSCHUWELIJK! Je zou maar eens vriendelijk, grappig en mens/dierlievend zijn maar geen mening hebben! 

Zal ik maar eens beginnen met iets heel onpopulair? Ik heb die Palestijnse kwestie niet zo gevolgd. Het enige wat ik gedaan heb, is eens een samenvatting van VRT NWS bekeken van Rudi Vranckx die probeerde uit te leggen van waar het conflict kwam, maar ik ben de geschiedeniskwestie alweer voor de helft vergeten. HO! EN NU! Ik kan geen feministe zijn en tegelijkertijd niet vechten voor Palestina! Kelly, Kelly Kelly Kelly, wat dénk jij over Palestina en Israël? Wat is je meeeening daarover? 

Ik weet het niet, want ik heb het niet gevolgd. Mijn hoofd zat op dat moment bomvol met andere zaken. Als iemand mij er iets over wil vertellen, dan zal ik anders gewoon eens luisteren. 

Dat is een ding, jong, luisteren. Dingen hebben vaak nogal veel nuance voor mij: de Jurgen in ’t bos of in een hutje (ge weet het niet! Het is eigenlijk hilarisch) en alles met het woord racisme. Ik nuanceer misschien te veel. Ik volg mensen nogal snel en denk dan dat ik geen mening heb. Alles valt te begrijpen en we gaan weer door met ons leven! Maar langs de andere kant: kan dat soms niet? Gewoon: luisteren, begrijpen en doorgaan?

Ik weet het wel: we hebben allemaal een stem en we moeten die keihard gebruiken. Tuurlijk! Het is misschien alleen eens een balans zoeken tussen luisteren, en iets zeggen over dingen waar je ook effectief een redelijke mening over hébt. Ik heb dat niet over Palestina. Too bad. Toevallig wel over eens geen mening hebben! 

Hoe vaak praten mensen gewoon door en over elkaar heen over een onderwerp waar geen van de twee eigenlijk echt iets over weet of zelfs in geïnteresseerd is, maar dat toevallig wel hot news is? Nonkel Jos zal sowieso ergens opmerken dat ‘de Jurgen dus echt wel een bom in zijn auto heeft gelegd. Allez, bom, zoiets hè. Terrorist!’, en nonkel Alain zal daar uiteraard op antwoorden: ‘ma Jos, de Jurgen, die vecht voor onze rechten! Voor onze vrijheid!’
Maar wat is er nu eigenlijk serieus met die mens aan de hand? Wie is dat? 

Het is niet erg om dingen niet te weten. Als het je interesseert: zoek het op. Google is your bést friend! En anders: niet alles moet je interesseren, zelfs niet als het toevallig in het nieuws is en als mensen je verplichten om je in iets te interesseren. Dat is een mening, ja ja. 

Nu het zo’n heerlijk weer is, lijkt het al bijna onwerkelijk dat we deze maand massaal op terras zaten met onze winterjas en dat de parasol dienst deed als buffer tegen regen en wind. Maar allez, het was wel de maand waarin de vrijheid ingezet werd en waarin mijn portemonnee wat leger werd.

Ik had het symbolischer gevonden als de horeca openging op 1 mei, maar op 1 mei dacht ik: ’t regent toch. Alleen regende het op 8 mei OOK, dus het was in feite allemaal heel onnozel. Op 8 mei zat ik de hele dag met een half oog op mijn weerapp te kijken en te wachten tot wanneer die ellendige buien eindelijk zouden wegtrekken want vanaf het eerste moment dat die app het volgende uur géén regen zou geven, waren wij weg om in een zeteltje bediend te worden en daar veel geld voor te betalen.

EN JAWEL, rond 4 uur was het van dat: geen druppel meer buiten, geen druppel meer op de weerapp – een mens moet zeker zijn bij een zomerbar. Het begon met een cocktail en daartussen was er een tapasplank en ergens tegen 10 uur zei ik: straks ga ik een kersenpitkussen in de microgolf steken. Mijn gehoopte hittegolf is er helaas niet van gekomen, het zal voor in juni zijn. Mijn meme heeft trouwens een spreuk: een koude mei is een gouden mei – dat impliceert dat we een prachtige zomer gaan hebben. HOUD U MAAR VAST HE! Mijn bos had alleszins wel deugd van de regen, ’t is daar precies een jungle. Zeker nu de zon er nog eens bij schijnt ook!

Ik geniet daar wel van, van die horeca. Van weer buiten te kunnen komen, die heerlijke ambiance onder elkaar te voelen: he he, we zitten weer allemaal op een terraske zeg! Zit er een ander volk dan wij zo massaal op terrassen, eigenlijk? Ik vind het toch iets speciaals. Alles op die terrassen: van een ontbijt ’s morgens, naar een koffie met taart tussendoor tot gewoon, mensen kijken met een wijntje. LOVE IT, maar ’t is toch leuker met de 20 graden nu.

Ik nam deze maand ook afscheid van mijn lieve, lieve gsm. Mijn iPhone SE die vijf jaar fantastisch werk leverde en buiten de batterij eigenlijk nog steeds keigoed werkte – een vriendin en ik zijn ervan overtuigd geraakt dat die een productiefout bevat waardoor die niet kàn kapot gaan. Enfin, omdat ik niet meer buiten kon zonder lader, vond ik het na 5 jaar misschien tijd voor een nieuwe. Het is de nieuwe versie van de SE geworden, in de hoop dat hij ook een goede productiefout bevat. Tegenwoordig kan ik filters op Instagram. Ik ben supermodern!!!

Verder ging ik ook naar de kapper, en liet ik voor het eerst eens een echt kapsel in mijn haar snijden. Wonderlijk! Ik had de befaamde curtain bangs op Pinterest gevonden en wou ze in zo’n korte versie, maar toen ik daar op die kappersstoel zat en ze effectief ging knippen, had ik schrik. Maar allez, ik heb het gedaan, en het is goed uitgedraaid. Ik vind het zelfs beter zo, maak dat mee. Met dat, de nieuwe gsm en wat nieuwe kleedjes en een nieuwe zonnebril, is Kelly 2.0 opgestaan.

Om de maand fan-tas-tisch te eindigen, had ik ook een platte band. Was mij nog nooit overkomen: chance wellicht, maar ik wist dus ook niet goed wat er aan de hand was. Ik was op zaterdagochtend op weg naar de bakker en mijn auto deed ‘raar’, dus dan bestaan er twee Kelly’s: de impulsieve, hahaha-Kelly, en de rampdenk Kelly. We hadden het allemaal tesamen in een dolle rit van drie minuten! Halverwege mijn straat voelde ik: tiens, dit voelt niet normaal. Eerst was ik gewoon nog normale Kelly, die haar muziek stil zet en luistert. Dan komt impulsieve Kelly: ik zal eens PLANKGAS geven, en kijken wat er dan gebeurt! Hahaha! (er gebeurde weinig). Als we halverwege huis en bakker zijn, komt rampdenk Kelly in actie. Wat als het de motor is? Ik moet nu aan de kant (natuurlijk moet ik dat). Mijn stuur trekt scheef, dus het is een band, het is zeker een platte band. Maar wat als de auto dan in brand schiet? Dan ben ik verkoold??

Het kwam allemaal heel goed. De band werd absoluut niet door mezelf vervangen en bleek uiteindelijk tot op de draad versleten te zijn. Ik bleek op 8 jaar oude banden te rijden die nogal, tja, versleten zijn. Nu rijd ik op wolkjes!

Hoe is het bij jullie? Elke minuut buiten aan het genieten van de muggen? Klaar voor een hittegolf in juni?

Het grote voordeel van podcast is dat je ze kan luisteren terwijl je doet alsof je ook iets anders aan het doen bent, zoals de afwas, of administratie, of wandelen. Eén van de twee doe je immers altijd minder goed, en als je het geluk hebt een goede podcast uit mijn lijstje te kiezen, dan heb je al eens een overgebleven koffievlek of val je al eens over je voeten. (Wellicht ligt het gebrek aan multitasken geheel aan mij maar laat mij efkes gerust in mijn waanbeelden, ik geef een hele lijst aan goede podcasts cadeau!!!)

Hou je dus van een verhalende podcast of een beetje plaatselijke true crime? Awel, ik ook.

Bob

Bob is een zesdelige podcast over Elisa, vierentachtig jaar en verliefd.. op Bob. Een man waar haar drie dochters tot dan toe nog nooit van hadden gehoord, maar over wie hun moeder  niet meer kan zwijgen. Maar wie is Bob en heeft hij wel echt bestaan?

Dit was de allereerste podcast die ik luisterde. Ik denk ook niet dat je Bob kan luisteren en niet van podcasts kan beginnen houden. Samen met Elisa ga je op zoek naar wie Bob is en zit je mee in dat kamertje in het rusthuis, in haar leven, op onderzoek. Bob is niet langer alleen een campagne voor alcohol achter ’t stuur, maar vooral Bob van Elisa. De podcast is van audiocollectief SCHIK en alles wat zij maken is echt top.

El Tarangu

In 2003 krijgt de Vlaamse wielerheld Lucien van Impe een vreemd telefoontje. Zijn oude rivaal José Manuel Fuente is in België en wil met hem afspreken. Op zich geen ongewoon verzoek, maar er is één probleem: wielrenner Fuente is officieel al zeven jaar dood. Toch gaat Lucien op de uitnodiging in…

Mijn allergrootste favoriet! Totaal onverwacht want na Bob dacht ik: nu is ’t om zeep, ik heb het beste gehad. Ik googelde: welke podcast luisteren na Bob? Ik kwam uit op El Tarangu. Ik dacht eerst: fuck, ’t is met wielrennen, da’s het stomste van het stomste. Ik heb daar degouts van, dat komt omdat die altijd in mijne weg rijden, omdat ik het niet begrijp en ik fietsen (zélf trappen) haat. En nu hè, nu weet ik wat demarreren is! Zeer boeiend allemaal, of eigenlijk totaal niet, want het gaat vooral over iemand die eigenlijk dood hoort te zijn en opeens opduikt in een restaurant en DAT jongens, dat vind ik gigantisch fascinerend. Een beetje een mindgame, en dat dan nog eens in Spaanse sferen. Zo zomers. Nu de zomer er tóch een beetje zit aan te komen vanaf volgende week moet je hem echt luisteren – ik ga hem gewoon herbeluisteren denk ik. Ook weer: audiocollectief SCHIK.

Waarom

Waarom is het verhaal van een fatale vriendschap in de jaren 90. In 1997 besluit de 18-jarige Bjorn om een einde aan zijn leven te maken. Dat doet hij samen met Tom, iemand van wie Bjorn’s vrienden nog nooit hebben gehoord. Eva Moeraert, de voormalige vriendin van Bjorn, gaat op zoek naar antwoorden. Waarom stapten deze twee jongens uit het leven? Waarom had nog niemand ooit gehoord van Tom? Wat voor rol speelde de metal en grunge-muziek waar Bjorn naar luisterde in deze keuze? En waarom zijn ouders en vrienden 20 jaar lang nooit op zoek gegaan naar antwoorden? Een vijfdelige podcast van Eva Moeraert en de VPRO over vriendschap, onverwerkt verdriet en de donkere zijde van de jaren ’90.

Ik moest hier even inkomen. Eerlijk gezegd zei het verhaal mij iets minder: die metal en grunge hebben mij precies nooit iets gezegd bijvoorbeeld, en ik kon mij in dat stuk minder goed inleven. Alleen bracht Eva Moeraert het wel heel goed, waardoor het niet echt meer als een podcast voelde. Je merkt dat ze er heel dichtbij stond en dat vond ik best beklijvend.

Als het masker valt

Documentairemaakster Sofie Hanegreefs doet onderzoek naar wat narcisme is en hoe destructief de gevolgen kunnen zijn voor mensen die in nauw contact staan met een narcist.

Vind ik, zeker voor wie dicht staat bij iemand met narcistische trekken, echt een aanrader. Sofie Hanegreefs laat in elke aflevering iemand anders in verhouding tot een narcist aan het woord en laat iemand professionele duiding geven. Zoals het hoort.

De Blankenberge Tapes

In 2013 wordt de 27-jarige Hannah Rentmeester vermoord. Haar vriend, Robert Josse, is direct hoofdverdachte, maar hij lijkt van de aardbodem te zijn verdwenen. Pas als er een link wordt gelegd met een moordzaak die zich tien jaar eerder afspeelde, vallen de puzzelstukjes langzaam maar zeker op hun plek. Puzzelstukjes die één beeld lijken te vormen, dat van een grauwe kustplaats in België: Blankenberge. 

Efkes: Hannah Rentmeester bestaat niet. Alleen ga je het wel een beetje geloven, want hoewel het een fictiereeks is, bestaat Blankenberge gewoon (en ja ik vind het daar ook nogal grauw), en doen die acteurs hun werk keigoed. Ik vond dat echt vreemd! Het is mij wel niet bijgebleven, en dat is misschien wel goed ook gezien dat het ja, gewoon allemaal niet bestaat.

Laura H.

 In de zomer van 2016 wordt buiten het kalifaat van Islamitische Staat een jonge vrouw aangetroffen, rennend door de woestijn met twee kleine kinderen. Ze heet Laura, zegt ze, en ze komt uit ‘Sweet Lake City’. Ze is ontsnapt, huilt, wil naar huis. Terug naar Zoetermeer.

Deze luisterde ik vorige zomer, aan de rand van het zwembad in Frankrijk. Terwijl ik met mijn voeten verkoelde in een zwembad tussen de palmbomen, waande ik me helemaal in Islamitische Staat! Heerlijk! Ik voelde de geweren en de woestijn zo op mij neerdalen! Nee maar, ik was een beetje sceptisch bij deze podcast want zo dramatisch zeg jezus, maar heel mooi gebracht. (en drama hahaha oh).

De stemmen van assisen

Was het moord? Of was het een ongeluk? En is de beschuldigde op dat bankje wel écht schuldig? Pieter Huyberechts, Cedric Lagast en Marc Klifman, misdaadreporters bij Het Nieuwsblad, nemen je mee naar het hof van assisen. Bij de start van een proces duiken ze in het dossier, reconstrueren ze het onderzoek en leggen ze het verhaal van de beschuldigde op de rooster.

Ik luister deze wel graag! Ik vind die mannen niet echt podcastmakers eigenlijk maar de inhoud vind ik tof, en het is gewoon echt to the point. Geen geleuter, ik krijg daar wat van: daarom luister ik De Volksjury niet zo graag, en over het algemeen ook geen podcasts met interviews of met gasten. In ‘De stemmen van assisen’ krijg je alleszins een blik in tja, assisenzaken, in zowel onbekendere zaken (de oudste persoon die ooit voor assisen moest verschijnen was een 89-jarige dame!) als bijvoorbeeld de zaak van Sofie Muylle die recent in het nieuws was.

De brand in het landhuis

Op 7 december 2003 komt grootgrondbezitter Ewald Marggraff bij een brand in zijn landhuis in Vught om het leven. De excentrieke Brabander bezat zo’n 700 hectare land, een kunstcollectie van ruim 500 schilderijen en een vermogen van 160 miljoen in verschillende belastingparadijzen. Na zijn dood is er geen spoor meer te vinden van de schilderijen of het geld.

Waar is zijn geld gebleven? Wat is er gebeurd met zijn schilderijencollectie? En waarom is er op deze vragen nooit antwoord gekomen? Als eind 2018, vijftien jaar na de brand, nog steeds nieuwe verhalen opduiken, besluit podcastmaker en acteur Simon Heijmans een zoektocht te ondernemen. Wat is feit en wat is fictie? 

Spraakmakend en met loooots of drama. De pageturner van de podcast. Meneer Marggraf komt om het leven bij – oh my god – de brand in zijn landhuis en zijn geld en zijn schilderijen zijn daarbij ook spoorloos verdwenen. Jawel, spannend hè. Mooie zijtakken aan het verhaal: die oude, o zo kwade meneer van het landhuis bleef mij maar verbazen. De wereld is boosaardig, maar soms toch ook niet. Of wel. Hehe.

De verdwijning van Britta Cloetens

In De verdwijning van Britta Cloetens reconstrueren gerechtsjournalisten Caroline Van den Berghe en Dirk Leestmans het onderzoek naar de ophefmakende verdwijning van de 25-jarige Britta Cloetens. De jonge vrouw verdween op 23 april 2011 na een bezoek aan de showroom van een garage in Wilrijk.

Hahaha weer een moord! Ik vind het interessant maar ik zou het minder moeten luisteren: door deze podcast was ik er mij in het kleedhokje in het zwembad ineens mega van bewust dat anderen mij stiekem zouden kunnen filmen. De podcast dus: tijdens het googelen naar de beschrijving ontdekte ik dat het ook een tv-documentaire is. Niets van gemerkt dus, en we weten allemaal dat het voordeel van podcast is dat je kan multitasken, of toch kan doen alsof.

Ik vond dit wel een hele goede podcast. Niets meer of minder dan een reconstructie, maar ik was wel heel erg mee. Wat een ellendige, ellendige zaak.

Drie dagen

Elvire wil sterven. Ze heeft euthanasie gevraagd. Maar de dokters die haar begeleiden in haar euthanasieaanvraag willen dat Elvire eerst haar kinderen op de hoogte brengt van haar plannen. Anders gaat het niet door. Maar dat is eenvoudiger gezegd dan gedaan.

Hier is ook een boek van geschreven: ‘Als je wieg op drijfzand staat’. Die titel vat het al mooi: je wordt meegenomen in de jeugd van Elvire en met horten en stoten tot wie ze vandaag is en waarom ze die euthanasie wil. Heel beklijvend, en de vele ‘ja maars’ die ik toen dacht, zijn nog steeds blijven hangen.

Beestenklap

Beestenklap is een podcast over pratende dieren. Nu ja, honden zullen altijd blaffen, en katten miauwen, en dan beginnen wij er met een onnozel, hoog stemmetje tegen te spreken. En we geven hen een koekje – want ze hebben erom gevraagd.

Maar was dat wel zo? Wat willen die beesten ons eigenlijk zeggen? En snappen wij hén eigenlijk wel? Beestenklap zoekt het voor u uit.

Gastheer Bavo Vermeulen nodigt zes weken lang een Nieuwsblad-reporter uit, die de taal van zijn of haar huisdier volledig heeft doorgrond. 

Eentje voor alle dierenliefhebbers! MET IKKE ALS VERTEGENWOORDIGER! De podcast bespreekt elke aflevering een dier of dieren: de hond, de kat, insecten in de achtertuin. Die over de insecten vond ik het interessants want ik heb daar een rare obsessie mee, en over de hond en de kat wist ik al vrij veel. Toch: wel een aanrader, al was het maar voor de geluidjes tussendoor.

Patiënt Pedro

‘Het eerste wat ik doe wanneer ik ’s ochtends wakker word, is voelen of mijn hart nog klopt. Of ik nog leef. Ik ben een hypochonder. Zo’n mens voor wie elk hoestje een doodsvonnis is. Dat heb ik van mijn papa — ook een Pedro. Elke ochtend bij het ontbijt las hij voor uit een medische encyclopedie, op zoek naar de kwaal van de dag. 82 is hij zo geworden. Volgens hem omdat hij zo veel met zijn gezondheid bezig was. Maar mij lijkt het vooral te ondermijnen. En daar wil ik op mijn 47ste eindelijk iets aan doen. Mijn plan is eenvoudig. Ik wil mezelf preventief laten screenen op wat kan en wat mag. Bij zoveel mogelijk topdokters. Om zo te proberen om een nieuw nulpunt te bereiken. En innerlijke rust te vinden. Eindelijk. En jij — jij mag meeluisteren in deze podcast. Ook als het spannend wordt. En pijnlijk. En intiem. En gênant.’ — Pedro Elias

Ik heb vandaag de laatste aflevering geluisterd tijdens het stofzuigen. Heel verslavend, vond ik deze, maar ook echt plaatsvervangend gênant. Ik vind het gedurfd en schoon dat die mens dat durft en dat aankaart, al ben ik dikwijls het omgekeerde – en dat is allicht ook een probleem. Tijdens het stofzuigen schaamde ik me echt in zijn plaats toen de dokter vertelde dat hij een zweer heeft in zijn darm en die duidelijk zegt dat dat niets is, en die Pedro twee keer vraagt of dat geen tumor of kanker is. Maar goed, ik vind al snel dat mensen overdrijven, dus dat was ook weer een les voor mij. Wel fijn dat zijn vrouw ook wat meer aan het woord kwam in de laatste aflevering!

Lijf

Body positivity en body neutrality beuken in op heersende schoonheidsidealen. En dat is goed. Maar normen en patronen blijken hardnekkig, voor velen blijft hun lijf een bron van teleurstelling, pijn en verdriet. 

Layla El-Dekmak onderzoekt hoe we naar onze lichamen kijken en wat dat zegt over ons en onze maatschappij.

Oké, dit vind ik ook echt een hele schone uit het lijstje. Als je niet houdt van al dat verhalende maar toch iets wil luisteren – luister dit. Layla El-Dekmak heeft zo’n prachtige stem, en het begint beklijvend, en het is met een indrukwekkend lied.

Ik klikte zo maar wat aan in Spotify eigenlijk, maar wauw. Ik ben body positivity beu gehoord want het is een beetje leeg geworden: wees maar een beetje positief hè, zeg maar flink luidop tegen uzelf dat ge haar graag ziet zoals ze is en ’t is opgelost! Die stomme quotes, en dat opletten wat je zegt, en complimenten die niet meer mogen, en diëten die nergens op slaan, maar dat sommige mensen dat wél nog doen en dat gewoon oké vinden zonder meer: om wat van onnozel te worden, dat voortdurende tenenlopen. (Dat tenenlopen heb ik met nog meer onderwerpen, en daar wil ik nog wat over schrijven maar daar moet ik nog eens over nadenken maar dat doet er nu niet toe). Dus: veel te zeggen, over onze lijven, en ook mijn bekommernissen kwamen aan bod. Dikke aanrader!

---

Hebben jullie ook nog aanraders in deze genres of is mijn leven voorbij?

TROUWENS: mijn oplettende en groooootste fans zullen misschien gemerkt hebben dat ik over bepaalde podcasts al geschreven heb (hier) maar ik wou een grote lijst maken met alle aanraders dus ja ik viel in herhaling. JAMMER.

Er was eens een tijd waarin het mij niet uitmaakte of ik nu werkte op zondag, een feestdag, of op groendag. Dat was eigenlijk heel gemakkelijk. Tegenwoordig ben ik echter ook thuis als er een feestdag ontstaat (er werd al gegoogeld: waarom vieren wij Hemelvaart, en is dat dan eerst meneer of mevrouw) en maak ik zelfs de brug als er een schaapachtige vrijdag tussen de feestdag en het weekend valt! Want stel je voor dat we iets zouden moeten doen als wérken! (We hebben met z’n allen een werkprobleem. Mezelf inclusief).

Die twéé vrije dagen (naast het weekend – dat moet gewoon nog beginnen knetter knetter) werden dan ook zorgvuldig volgepland. De rest van België had hetzelfde plan. En het weer had ook vanalles voorbereid, want dat dacht dat het gamma aan weerfenomenen dat het in de aanbieding heeft dringend tentoongesteld moest worden. Op één dag, en het liefst op één uur. Stel je voor dat het zou gaan roesten!

Hemelvaart

Donderdag ging ik met een vriendin naar de plantentuin in Meise. Dat leek me leuk, planten bezichtigen, terwijl ik nog het verschil niet zou kunnen aanwijzen tussen een rododendron en een strelitzia. Je moet het groots zien! We gingen vrolijk op zoek naar de rozentuin en kwamen huppelend tot de ontdekking dat rozen blijkbaar niet bloeien in mei. We aten in de zon calamares (ik was vergeten dat ik geen inktvis meer eet) en je moet echt geen calamares eten in de plantentuin. Toen we opnieuw op wandel gingen en de mammoetboom gingen zoeken, vond het weer het nodig om om te slaan. Een paraplu? Die hadden we niet mee, want ‘dat is toch vooral serre, die plantentuin’, en mijn regenjas, die lag verfrommeld in mijn fietszak. En de parking? Die vindt de door de overheid gesubsidieerde plantentuin niet nodig (betaal ik daar belastingen voor??), dus wij stonden ergens in een rijkeluisstraat geparkeerd. En het ging van motregen, naar gedruppel, naar alles kapot. 40 minuten later waren we thuis, en waren we nog niet droog. HEMELVAART, schoon van u! ’s Avonds was het dan weer helemaal top, want de zon kwam terug en ik had een nieuwe zonnebril en we deden een terrasje en het was zelfs niet erg meer dat ze geen veggie spaghetti hadden.

De brug

Goed! Vrijdag! Nieuwe dag! Ze begon fantastisch want de zon scheen nog steeds en ik las voor mijn raam (hoerenweer! Uitvindsel van vriendin Eillish trouwens, ze wou er zeer graag credits voor) en ja nopjes, ik was er in. Toen vertrok ik naar mama, want ik zou haar naar het ziekenhuis voeren voor een kleine operatie, en ondertussen efkes gaan shoppen in Gent. Tof tof! Allez, voor mij hè.

HAHA. Het begon eigenlijk al met de gps, en daarna met de mensen op straat. Steek over op een zebrapad, anders is het nu toch wel legaal dat ik u omver rijd? Wat bezielen fietsers en voetgangers in Gent toch altijd? Efkes: wij kunnen als chauffeur voorzichtig zijn maar hebben echt geen vijf ogen.

Ik had eigenlijk een paar basics nodig en wou eens naar & other stories omdat ik ontdekt heb dat ze daar ook maat 32 hebben. Ik waggel door die winkelstraat en ik zie overal gigantische rijen. Die Stradivarius? Een rij tieners van een 100 meter. Zara? Zelfde idee. Schoenenwinkels waar ik nooit een voet zou binnenzetten? Ook. Ik begreep het niet? Van waar kwamen die mensen toch allemaal? Viel er korting te rapen? Prachtige kleren? Gekke acties? Nee! HET WAS GEWOON BRUGDAG!

Het duurde vijf minuten en ik voelde de overprikkeling binnenspijpelen. Mens. O, nog een mens. O, adem. O, parfum. O, ik werd per ongeluk aangeraakt. O, warmte door mensenmassa. Gewoon wandelen, dacht ik, en straks leuke kleedjes passen. Oké, de & other stories. Ik mag er bijna direct binnen, en ik zie een mooi kleedje … maar niet in mijn maat. Nergens een verkoopster aan wie ik het kan vragen. Als ik uiteindelijk toch dingen wil passen, staat de medewerkster daar met een blik op onweer (wellicht óók overprikkeld) en in het paskot denk ik: allez, zo’n fancy winkel, en zo’n belachelijk paskot. Iedereen komt hier toch teleurgesteld uit.

Terwijl een soort razende honger en dorst komt opzetten en ik mij een ongeluk zweet met mijn mondmasker, slaag ik er nog net in om geurstokken en oorbellen te kopen: die kan je namelijk niet in een te grote maat aankopen. Zeer handig. Intussen is ons moeder alweer flink uit het ziekenhuis en ga ik terug naar de parking. Als ik terug in de auto zit, krijg ik de onweerstaanbare neiging om eens heel luid te roepen. Alle frustratie eruit! Ik doe het niet, maar dat is eigenlijk onnozel. Wat dan nog, hè? Er gebeuren wel gekkere dingen in Gent. Ons moeder heeft intussen een terras gevonden en heeft aan iemand gevraagd of ze haar pannenkoek konden snijden, want ja, het mens haar rechterarm zit ingepakt. Je ziet: dat niveau van geen schaamte, dat werkt. Ik bestel ook een pannenkoek. All good.

Wat ik wil zeggen? Oh ja, niet veel. Dat brugdagen overrated zijn: iedereen die toch moest werken, heeft niets gemist. Maar zoals steeds, ook het goeie: dat terraskes, die goeie goeie terraskes, alles kunnen goedmaken. Zelfs als je natgeregend of totaal overprikkeld bent, dan helpt een rosétje of een pannenkoek sowieso. Je krijgt hem immers op je schoot bediend.

Zo! In mijn vorige post schreef ik eigenlijk al dat ik heel wat goede boeken las, de afgelopen periode. Heerlijk is dat hè, dan wil ik een wereldapplaus organiseren omdat er zo’n goede boeken bestaan. Voor ieder wat wils! Het is werkelijk fantastisch! Ik las dus als prostituee maar ik weet niet zeker of die eigenlijk mogen werken dus zoals steeds moet je dingen niet te letterlijk nemen in mijn geval: ik las dus vanachter mijn raam, in de zon. Dat heet hoerenweer! Als het weer meezat (hahaha weet je nog die twee dagen in maart) las ik ook in de tuin.

Vergeef me – Wally Lamb (**** en half)

Vergeef me is inmiddels uitgegroeid tot een moderne klassieker. Het brengt op onvergetelijke wijze het levensverhaal van Dominick en Thomas: twee identieke, maar toch heel verschillende tweelingbroers. Het vertelt over eenzaamheid, verlangen naar acceptatie en bovenal de strijd om ten koste van alles te overleven.

Die beschrijving lijkt toch al schitterend hè? Een dik boek van 744 pagina’s dat ik ook heel graag las. Pas op, als er staat ‘klassieker’ dan krijg ik het eigenlijk op voorhand al op mijn heupen, maar het was nooit uit de hoogte of belachelijk literair. Integendeel, ik lees die Wally Lamb graag. Hoe kan het ook anders, die man heet Wally! Het was gewoon echt een mooi verhaal en zoals ik in veel recensies las: twee personages die ik nog lang, lang zal herinneren. Ik vond het geen vijf sterren omdat er af en toe wat ‘historische’ Amerikaanse feitjes in voorkwamen die mij niets zeiden en omdat er op het einde een passage in voorkwam die ik minder graag las. Wel een boek dat ik aan iedereen zou aanraden. Wauw!

Samen – Julie Cohen (****)

Op een ochtend die begint als elke andere staat Robbie op, kust zijn nog slapende vrouw Emily, en legt een brief voor haar neer. Dan trekt hij de deur achter zich dicht en loopt weg van hun huis, hun leven samen, en hun onverbrekelijke liefde. De reden achter Robbies daad wordt duidelijk als het verhaal langzaam terugspoelt naar 1962, door het leven van twee mensen die in elkaar de liefde van hun leven hebben gevonden, maar wier liefde geworteld is in een groot geheim. Een geheim dat tegen elke prijs beschermd moet worden…

O, een geheim, dacht ik. Dat moet ik koste wat het kost zien te ontfutselen vòòr het einde van het boek! Dat is namelijk mijn talent! Haiaiai is het mij niet gelukt. Bijzonder, zeg. Ook wel een bijzonder boek, want het wordt achterstevoren verteld. Ik heb echt genoten van dit boek, van Robbie en van Emily, van de sfeer ervan. Het mocht vooral in sommige hoofdstukken wat langer, het lijkt alsof er meer kon verteld worden. Anyway met geheimen is het altijd leuk!!!

One Day – David Nicholls (*****)

‘Ik kan wel bedenken hoe jij bent op je veertigste,’ zei ze, met een vleugje venijn. ‘Ik heb er nu al een beeld van.’

Hij glimlachte zonder zijn ogen te openen. ‘Kom maar op.’

15 juli 1988: Emma en Dexter ontmoeten elkaar voor het eerst op de avond van hun afstuderen. Morgen scheiden hun wegen zich weer. Waar zullen ze zijn op deze ene dag volgend jaar? En het jaar daarna? En elk jaar dat daarop volgt?

O god. Ik kan niet begrijpen waarom ik dit boek niet eerder las. Ik had het ooit al in mijn handen vanuit de bib, maar zo’n oud exemplaar met alle letters op elkaar gedrukt, en toen vond ik een ander boek interessanter. DAT WAS HET ZEKER NIET! Ik vond Emma en Dexter fantastisch en David Nicholls schrijft nog meer dan fantastisch. Dit is echt. Die mensen zijn echt. Ze bestaan. Gek boek.

De meeste mensen deugen – Rutger Bergman (*** en half)

De mens is een beest, zeiden de koningen. Een zondaar, zeiden de priesters. Een egoïst, zeiden de boekhouders. Al eeuwen is de westerse cultuur doordrongen van het geloof in de verdorvenheid van de mens.

Maar wat als we het al die tijd mis hadden? 

In dit boek verweeft Rutger Bregman de jongste inzichten uit de psychologie, de economie, de biologie en de archeologie. Hij neemt ons mee op een reis door de geschiedenis en geeft nieuwe antwoorden op oude vragen. Waarom veroverde juist onze soort de aarde? Hoe verklaren we onze grootste misdaden? En zijn we diep vanbinnen geneigd tot het kwade of het goede?

Adembenemend, weids en revolutionair – De meeste mensen deugen herschrijft niet alleen de geschiedenis, maar werpt ook nieuw licht op onze toekomst.

Ik wou het al lang lezen, maar ik vond 25 euro te veel geld. Ik vond het toevallig tweedehands voor 9 euro omdat er een bladzijde gekreukt was dus JA KOPEN want bij mij zit er binnen de korste keren toch ook een kreuk in. Ik ben geen historicus of iets dat op -loog eindigt maar wel (een soort van) mens, dus ik kan er op dat vlak wel iets over zeggen. Wij deugen! Hoera! Het begint wat alsof iedereen denkt dat wij niet deugen maar ik dacht eigenlijk van wel. Ik vond vooral het stuk waarin de auteur verschillende experimenten of hardnekkige theorieën nuanceert interessant: dat Stanford Prison Experiment en dat zogezegde bystander effect waarin niemand wat doet als iemand in nood is. Bij momenten vond ik het wel wat melig ofzo: zie nu hoe lief we voor elkaar zijn, alsof er sentiment moest opgewekt worden. Dus: interessant, zeker enzo, maar niet de mega must read die ik verwacht had.

Niet uitgelezen: aan het einde van de wereld – Kristin Hannah

Ik wou dit boek er nu toch ook nog even bij vermelden. Ik weet niet wat het is (of ja, een beetje), maar ik ben er dus al twee keer in begonnen en ik heb het nu voor de tweede keer aan de kant gelegd. De inhoud spreekt mij aan en daarom las ik nog verder, maar er is iets aan die schrijfstijl die mij kriebels geeft. Iéts aan dat verhaal. Ik ga het verkopen, iedereen mag er nog zo lyrisch over zijn. DAAG.

Hoe zijn de leesvibes bij jullie?

Hallo! Goeiemorgen goeiemiddag! Hier ben ik dan weer. Ik besteedde mijn ijskoude tweede helft van april vooral aan het schrijven en redigeren van mijn kortverhaal. Daar schreef ik al eens wat over. Ik schreef al dat waarschijnlijk niet win maar NA NA NA NA NA ik vind het toch wel best goed, dus ik heb het ingestuurd. Volgens het reglement mag het wel nog niet gepubliceerd zijn (ook niet online), dus als je het al wil lezen moet je dat maar laten weten op de één of andere manier. Dan stuur ik het door. Het gaat trouwens over een tachtigjarige die ontdekt dat haar zoon een moord heeft gepleegd.

Nu! April! Wat was er verder nog mee aan de hand! Het was een zeer teleurstellende maand. Als ik las wat ik vorig jaar uitspookte (met die “blijf in uw kot”-borden op de weg) dan was het blijkbaar de maand van collectief aperitieven in de zon (!!) en vroeg ik me af welke kroon een mindfullnesskoningin draagt. Dus. Het heeft deze maand gesneeuwd.

Ik vond die sneeuw echt verschrikkelijk. Na dat schitterende weer eind maart dan nog: letterlijk een koude douche. Ik ben over het algemeen positief maar toen was ik kwaad, echt heel erg kwaad. Ik voelde mij opgesloten door dat ellendige weer. Daarna kwamen er gelukkig redelijke lentedagen zodat ik af en toe buiten aperitiefde in ’t zonneke met vriendinnen en daar energie uit haalde. Ik ben er dan maar van overtuigd geraakt dat de natuur krachten aan het opsparen is om er vanaf (tja, half) mei echt een keizotte, eeuwigdurende zomer van te maken met een temperatuur die aanhoudend tussen de 25 en de 28 graden ligt. Uiteraard schijnt de zon dagelijks, wolken weten niet meer waar hun vrienden naartoe zijn (ah god) en de zuidwesten wind waait fleurig, om af en toe eens tussen de tenen te verfrissen. ’s Nachts regent het, voor de natuur. Ik hoor de sprinkhanen al! JOEHOE!

Ik loop ook al maanden te verkondigen dat ik ga zwemmen. Weet je wat ik ging doen deze maand? ZWEMMEN! (Het had goed geweest als ik had gezegd: niet zwemmen! Verloren grapje). De dokter had het me aangeraden voor mijn nek, dus ik vond het ineens wel de moeite. Door corona werkt het zwembad met zo’n reservatiesysteem en heel de gemeente vliegt er als een razende op, want zwemmen in het gemeentelijk zwembad is natuurlijk de allerleukste activiteit ooit. Moet je echt doen: je mag met 24 in het bad en je moet heel hard opletten dat je niet met je voet tegen een ander stampt, kinderen doen salto’s net waar jij net aan komt zwemmen, twee vriendinnen zwemmen naast elkaar en nemen twee banen in beslag waardoor jij er als een gek rond zwemt of tussen zwemt (o coróna) en alle aandacht ongewild op je sportende zelf vestigt en alles is dikke fun! Gelukkig is onder water bewegen wel nog tof en voelt het ook niet zo vermoeiend aan als lopen. Toen ik uit het zwembad kwam was ik wel gigantisch gedehydrateerd en had ik een belachelijke migraineaanval. Ik ga volgende week terug. Fun fun fun!

Ik las ook wel best veel, en ook nog eens veel goede boeken. Daar schrijf ik binnenkort wel nog eens een post over. Op tv keek ik verder nog naar De Mol (ik vind het een minder goed jaar), Blind gekocht (loooove Bea), en Ginny en Georgia. Haha, ik vind het fantastisch: te veel in één maar gewoon goeie tv. Ik keek ook naar I love you now die op Canvas: da’s een docu over Michelle Carter die Conrad Roy zou aangezet hebben tot zelfmoord via sms’jes. Ik vond het vooral heel tragisch allemaal, ook voor Michelle. Het hele mediaverhaal deed mij wat denken aan Britney Spears. Aanrader die docu!

Uiteindelijk was het zoals altijd ook wel de maand van de dieren. Met Jane gaat alles prima: die is op 30 april twee jaar geworden. Ik was het al half vergeten, maar die dag kwam er toevallig net een verrassing toe voor haar: kauwstokjes met kattenkruid in. Het internet was unaniem: kat helemaal happy, niet van de kauwstok weg te slaan. Jane ruikt (zoals ze aan een stylo ruikt) en inspecteert dan maar de doos. OKE DAN. Jane kreeg een doos voor haar verjaardag. Dat lijkt me uiteindelijk ook niet verkeerd. De knabbelstokjes ga ik aan de katten geven die hier in de buurt rondzwerven. Het lijkt een plaag, alsof alle buren ineens katten hebben. Bij één kat twijfel ik of ze een thuis heeft, ik vind het heel zielig. Ze lijkt nog net geen jaar en ik heb haar laatst zien slapen in een oude zetel die in ons bergkot staat. Ik heb er voor de zekerheid maar wat eten neergezet. Jane heb ik eens meegenomen naar buiten, maar die vindt het binnen toch maar leuker. De buurvrouw van mama heeft verder ook kippenkuikens. Ze zijn al gegroeid maar tóch, kippen zijn zooo’n leuke dieren! Ik wil echt duizend kippen later.

Zo. Duimen jullie mee voor een hittegolf in mei? Ja toch.