Zo! In mijn vorige post schreef ik eigenlijk al dat ik heel wat goede boeken las, de afgelopen periode. Heerlijk is dat hè, dan wil ik een wereldapplaus organiseren omdat er zo’n goede boeken bestaan. Voor ieder wat wils! Het is werkelijk fantastisch! Ik las dus als prostituee maar ik weet niet zeker of die eigenlijk mogen werken dus zoals steeds moet je dingen niet te letterlijk nemen in mijn geval: ik las dus vanachter mijn raam, in de zon. Dat heet hoerenweer! Als het weer meezat (hahaha weet je nog die twee dagen in maart) las ik ook in de tuin.

Vergeef me – Wally Lamb (**** en half)

Vergeef me is inmiddels uitgegroeid tot een moderne klassieker. Het brengt op onvergetelijke wijze het levensverhaal van Dominick en Thomas: twee identieke, maar toch heel verschillende tweelingbroers. Het vertelt over eenzaamheid, verlangen naar acceptatie en bovenal de strijd om ten koste van alles te overleven.

Die beschrijving lijkt toch al schitterend hè? Een dik boek van 744 pagina’s dat ik ook heel graag las. Pas op, als er staat ‘klassieker’ dan krijg ik het eigenlijk op voorhand al op mijn heupen, maar het was nooit uit de hoogte of belachelijk literair. Integendeel, ik lees die Wally Lamb graag. Hoe kan het ook anders, die man heet Wally! Het was gewoon echt een mooi verhaal en zoals ik in veel recensies las: twee personages die ik nog lang, lang zal herinneren. Ik vond het geen vijf sterren omdat er af en toe wat ‘historische’ Amerikaanse feitjes in voorkwamen die mij niets zeiden en omdat er op het einde een passage in voorkwam die ik minder graag las. Wel een boek dat ik aan iedereen zou aanraden. Wauw!

Samen – Julie Cohen (****)

Op een ochtend die begint als elke andere staat Robbie op, kust zijn nog slapende vrouw Emily, en legt een brief voor haar neer. Dan trekt hij de deur achter zich dicht en loopt weg van hun huis, hun leven samen, en hun onverbrekelijke liefde. De reden achter Robbies daad wordt duidelijk als het verhaal langzaam terugspoelt naar 1962, door het leven van twee mensen die in elkaar de liefde van hun leven hebben gevonden, maar wier liefde geworteld is in een groot geheim. Een geheim dat tegen elke prijs beschermd moet worden…

O, een geheim, dacht ik. Dat moet ik koste wat het kost zien te ontfutselen vòòr het einde van het boek! Dat is namelijk mijn talent! Haiaiai is het mij niet gelukt. Bijzonder, zeg. Ook wel een bijzonder boek, want het wordt achterstevoren verteld. Ik heb echt genoten van dit boek, van Robbie en van Emily, van de sfeer ervan. Het mocht vooral in sommige hoofdstukken wat langer, het lijkt alsof er meer kon verteld worden. Anyway met geheimen is het altijd leuk!!!

One Day – David Nicholls (*****)

‘Ik kan wel bedenken hoe jij bent op je veertigste,’ zei ze, met een vleugje venijn. ‘Ik heb er nu al een beeld van.’

Hij glimlachte zonder zijn ogen te openen. ‘Kom maar op.’

15 juli 1988: Emma en Dexter ontmoeten elkaar voor het eerst op de avond van hun afstuderen. Morgen scheiden hun wegen zich weer. Waar zullen ze zijn op deze ene dag volgend jaar? En het jaar daarna? En elk jaar dat daarop volgt?

O god. Ik kan niet begrijpen waarom ik dit boek niet eerder las. Ik had het ooit al in mijn handen vanuit de bib, maar zo’n oud exemplaar met alle letters op elkaar gedrukt, en toen vond ik een ander boek interessanter. DAT WAS HET ZEKER NIET! Ik vond Emma en Dexter fantastisch en David Nicholls schrijft nog meer dan fantastisch. Dit is echt. Die mensen zijn echt. Ze bestaan. Gek boek.

De meeste mensen deugen – Rutger Bergman (*** en half)

De mens is een beest, zeiden de koningen. Een zondaar, zeiden de priesters. Een egoïst, zeiden de boekhouders. Al eeuwen is de westerse cultuur doordrongen van het geloof in de verdorvenheid van de mens.

Maar wat als we het al die tijd mis hadden? 

In dit boek verweeft Rutger Bregman de jongste inzichten uit de psychologie, de economie, de biologie en de archeologie. Hij neemt ons mee op een reis door de geschiedenis en geeft nieuwe antwoorden op oude vragen. Waarom veroverde juist onze soort de aarde? Hoe verklaren we onze grootste misdaden? En zijn we diep vanbinnen geneigd tot het kwade of het goede?

Adembenemend, weids en revolutionair – De meeste mensen deugen herschrijft niet alleen de geschiedenis, maar werpt ook nieuw licht op onze toekomst.

Ik wou het al lang lezen, maar ik vond 25 euro te veel geld. Ik vond het toevallig tweedehands voor 9 euro omdat er een bladzijde gekreukt was dus JA KOPEN want bij mij zit er binnen de korste keren toch ook een kreuk in. Ik ben geen historicus of iets dat op -loog eindigt maar wel (een soort van) mens, dus ik kan er op dat vlak wel iets over zeggen. Wij deugen! Hoera! Het begint wat alsof iedereen denkt dat wij niet deugen maar ik dacht eigenlijk van wel. Ik vond vooral het stuk waarin de auteur verschillende experimenten of hardnekkige theorieën nuanceert interessant: dat Stanford Prison Experiment en dat zogezegde bystander effect waarin niemand wat doet als iemand in nood is. Bij momenten vond ik het wel wat melig ofzo: zie nu hoe lief we voor elkaar zijn, alsof er sentiment moest opgewekt worden. Dus: interessant, zeker enzo, maar niet de mega must read die ik verwacht had.

Niet uitgelezen: aan het einde van de wereld – Kristin Hannah

Ik wou dit boek er nu toch ook nog even bij vermelden. Ik weet niet wat het is (of ja, een beetje), maar ik ben er dus al twee keer in begonnen en ik heb het nu voor de tweede keer aan de kant gelegd. De inhoud spreekt mij aan en daarom las ik nog verder, maar er is iets aan die schrijfstijl die mij kriebels geeft. Iéts aan dat verhaal. Ik ga het verkopen, iedereen mag er nog zo lyrisch over zijn. DAAG.

Hoe zijn de leesvibes bij jullie?

Hallo! Goeiemorgen goeiemiddag! Hier ben ik dan weer. Ik besteedde mijn ijskoude tweede helft van april vooral aan het schrijven en redigeren van mijn kortverhaal. Daar schreef ik al eens wat over. Ik schreef al dat waarschijnlijk niet win maar NA NA NA NA NA ik vind het toch wel best goed, dus ik heb het ingestuurd. Volgens het reglement mag het wel nog niet gepubliceerd zijn (ook niet online), dus als je het al wil lezen moet je dat maar laten weten op de één of andere manier. Dan stuur ik het door. Het gaat trouwens over een tachtigjarige die ontdekt dat haar zoon een moord heeft gepleegd.

Nu! April! Wat was er verder nog mee aan de hand! Het was een zeer teleurstellende maand. Als ik las wat ik vorig jaar uitspookte (met die “blijf in uw kot”-borden op de weg) dan was het blijkbaar de maand van collectief aperitieven in de zon (!!) en vroeg ik me af welke kroon een mindfullnesskoningin draagt. Dus. Het heeft deze maand gesneeuwd.

Ik vond die sneeuw echt verschrikkelijk. Na dat schitterende weer eind maart dan nog: letterlijk een koude douche. Ik ben over het algemeen positief maar toen was ik kwaad, echt heel erg kwaad. Ik voelde mij opgesloten door dat ellendige weer. Daarna kwamen er gelukkig redelijke lentedagen zodat ik af en toe buiten aperitiefde in ’t zonneke met vriendinnen en daar energie uit haalde. Ik ben er dan maar van overtuigd geraakt dat de natuur krachten aan het opsparen is om er vanaf (tja, half) mei echt een keizotte, eeuwigdurende zomer van te maken met een temperatuur die aanhoudend tussen de 25 en de 28 graden ligt. Uiteraard schijnt de zon dagelijks, wolken weten niet meer waar hun vrienden naartoe zijn (ah god) en de zuidwesten waait fleurig, om af en toe eens tussen de tenen te verfrissen. ’s Nachts regent het, voor de natuur. Ik hoor de sprinkhanen al! JOEHOE!

Ik loop ook al maanden te verkondigen dat ik ga zwemmen. Weet je wat ik ging doen deze maand? ZWEMMEN! (Het had goed geweest als ik had gezegd: niet zwemmen! Verloren grapje). De dokter had het me aangeraden voor mijn nek, dus ik vond het ineens wel de moeite. Door corona werkt het zwembad met zo’n reservatiesysteem en heel de gemeente vliegt er als een razende op, want zwemmen in het gemeentelijk zwembad is natuurlijk de allerleukste activiteit ooit. Moet je echt doen: je mag met 24 in het bad en je moet heel hard opletten dat je niet met je voet tegen een ander stampt, kinderen doen salto’s net waar jij net aan komt zwemmen, twee vriendinnen zwemmen naast elkaar en nemen twee banen in beslag waardoor jij er als een gek rond zwemt of tussen zwemt (o coróna) en alle aandacht ongewild op je sportende zelf vestigt en alles is dikke fun! Gelukkig is onder water bewegen wel nog tof en voelt het ook niet zo vermoeiend aan als lopen. Toen ik uit het zwembad kwam was ik wel gigantisch gedehydrateerd en had ik een belachelijke migraineaanval. Ik ga volgende week terug. Fun fun fun!

Ik las ook wel best veel, en ook nog eens veel goede boeken. Daar schrijf ik binnenkort wel nog eens een post over. Op tv keek ik verder nog naar De Mol (ik vind het een minder goed jaar), Blind gekocht (loooove Bea), en Ginny en Georgia. Haha, ik vind het fantastisch: te veel in één maar gewoon goeie tv. Ik keek ook naar I love you now die op Canvas: da’s een docu over Michelle Carter die Conrad Roy zou aangezet hebben tot zelfmoord via sms’jes. Ik vond het vooral heel tragisch allemaal, ook voor Michelle. Het hele mediaverhaal deed mij wat denken aan Britney Spears. Aanrader die docu!

Uiteindelijk was het zoals altijd ook wel de maand van de dieren. Met Jane gaat alles prima: die is op 30 april twee jaar geworden. Ik was het al half vergeten, maar die dag kwam er toevallig net een verrassing toe voor haar: kauwstokjes met kattenkruid in. Het internet was unaniem: kat helemaal happy, niet van de kauwstok weg te slaan. Jane ruikt (zoals ze aan een stylo ruikt) en inspecteert dan maar de doos. OKE DAN. Jane kreeg een doos voor haar verjaardag. Dat lijkt me uiteindelijk ook niet verkeerd. De knabbelstokjes ga ik aan de katten geven die hier in de buurt rondzwerven. Het lijkt een plaag, alsof alle buren ineens katten hebben. Bij één kat twijfel ik of ze een thuis heeft, ik vind het heel zielig. Ze lijkt nog net geen jaar en ik heb haar laatst zien slapen in een oude zetel die in ons bergkot staat. Ik heb er voor de zekerheid maar wat eten neergezet. Jane heb ik eens meegenomen naar buiten, maar die vindt het binnen toch maar leuker. De buurvrouw van mama heeft verder ook kippenkuikens. Ze zijn al gegroeid maar tóch, kippen zijn zooo’n leuke dieren! Ik wil echt duizend kippen later.

Zo. Duimen jullie mee voor een hittegolf in mei? Ja toch.

Begin 2020 maakte ik al eens een lijstje met woorden der liefde en woorden der haat, oftewel Nederlandstalige woorden waar ik steeds blij van word en woorden waarvan ik zo walg dat ik ze systematisch wil beginnen schrappen in bibliotheekboeken. Ik hou al een hele tijd een nieuw lijstje bij en het was zo’n mail van Schrijfvis die ik eigenlijk nooit écht lees (sorry) die me eraan herinnerde. De mail vroeg mij ‘gebruik jij wel eens moeilijke woorden in je tekst als dat eigenlijk niet hoeft?’ en ik dacht o nee, helemààl niet, moeilijke woorden behoren over het algemeen niet echt tot mijn vocabulaire. Amorf, hoorde ik nog vandaag, en ik begreep er weer niets van. Het betekent nochtans ‘zonder duidelijk geordende structuur’, dus misschien kan ik in de plaats van dat ik mezelf voorstel als chaotisch, in de toekomst zeggen dat ik amorf ben. Een mooi of een lelijk woord, ik ben er nog niet aan uit. Aan mijn lijstje hieronder wel – min of meer hè, allemaal nogal fluïde (dat vind ik al een bijzonder moeilijk woord).

Woorden der haat

• Woonachtig

Ik ben woonachtig in Gent. Nee, jij woont gewoon in Gent. Doe niet alsof blasé want het helpt allemaal niet, je lijkt er alleen maar dommer door. Of woonachtig TE Gent, dan wordt het nog allemaal erger, met die burgemeestertaal die nergens op slaat.

• Doch

Dit zei Irene op mijn vorige post en sindsdien heb ik het nog vaak zien terugkomen. Ik kan er met mijn hoofd niet bij (en ik bén openminded! Maar niet voor doch!) dat mensen een zin schrijven en denken: o, ik kan kiezen tussen echter, maar en doch, en ik ga op een zonnige dag als vandaag voor DOCH.

• Leeuwendeel

Het leeuwendeel van de bevolking wil dansen op stoelen. O, dus het heeft helemaal niet met een leeuw te maken? Maar je zegt toch leeuwen-deel? Huh? Zeer verwarrend allemaal.

• Zwager en schoonbroer

Waar jullie in Nederland zwager vandaag halen, god mag het weten, maar ik denk altijd aan zwerver. Of aan iets heel zweverigs, met wierrookstokken en tulbands, maar echt niet aan een schoonbroer. En terwijl we bezig zijn is een schoonbroer toch ook wel een heel vreemd woord voor de echtgenoot van je zusje.

• Dat ligt me na aan het hart

Hoezo, na? Dat is toch veraf? Als het nà je hart ligt dan is het toch helemaal niet belangrijk meer? Ik heb het even gegoogeld en blijkbaar is ‘nauw aan het hart liggen’ gebruikelijker in België en ik heb inderdaad het gevoel dat er bij ‘na’ een stukje mist. Nauw, lekker dichtbij.

Woorden der liefde

• Chloroform

Oké, ik geef toe, het klinkt heel lelijk. Het klinkt Duits en BUCHSTABIEREN SIE DAS FUR MICH maar het is heerlijke nostalgie omdat het mij doet denken aan Jommeke. Iedereen werd er verdoofd met chloroform, het lijkt wel of die dat permanent in hun achterzak hadden zitten. Vervelend mens? Chloroform! Enge man? … Chloroform! Zeer educatief.

• Lanterfanten

Wanneer je op een zomerse dag op vakantie niet veel meer te doen hebt dan ontbijten, lezen met je benen bungelend in het zwembad en in de late namiddag, misschien, als je zin hebt, eens wat te gaan zien, zodat je later het idee krijgen dat jullie echt wel wat gedaan hebben in dat buitenland.

• Tomeloos

Eén van mijn favorietjes. Niet mateloos, maar tomeloos. Zoveel zachter en vrouwelijker. Je ergert je mateloos, maar je geniet tomeloos. Absoluut. 

• Klimop

De plant die zich vrolijk vastklampt aan gevels en aan daken en steeds maar hoger klimt en zo maar graag klimop wordt genoemd. Het doet een beetje Zuid-Afrikaans aan misschien, een beetje schattig.

• Hooiwagen (het dier, vooral)

Ik vind het beestje niet zo heel fijn om in huis tegen te komen (want ze zitten ook al-tijd in huis) maar hun naam is wel leuk. Willen jullie wat feitjes? Over het beest waar jullie zeker al meermaals (o!) de kamer mee deelden en jullie absoluut nooit vermoord hebben? Wel hè, allereerst is het dus geen spin, ook al heeft het acht poten. Het lijkt er alleen een beetje op, maar is eigenlijk meer verwant met de schorpioen. Nu geen paniek jongens rustig, de hooiwagen totaal ongevaarlijk want ze kan niet in onze huid bijten, en maakt niet eens webben. Je neemt ze dus gewoon rustig bij één (of liever twee of meer, vindt hij wat aangenamer) poten en zet ze buiten. Of je schudt ze via de veegborstel buiten, doe ik ook. Hij heet trouwens hooiwagen omdat je altijd met hem samen slaapt rond september, de tijd van de hooi. CUTE!

Zal ik beginnen met vertellen dat ik helemaal niets van politiek ken? Er zijn er die zullen zeggen dat ik dan maar tout court mijn mond moet houden. Wellicht zij met de hashtag ‘niet mijn regering’, of zij die mij arrogant proberen vertellen over wetteksten en vinden dat ik mijn mond pas open mag doen van zodra ik weet hoeveel zitjes het parlement telt en dat componist Vivaldi er helemaal niéts mee te maken heeft – of wel, ik ben er nu nog altijd niet aan uit. U wel? Ik vraag mij dat soms af, of u soms in dat parlement (of een Zoommeeting, godbetert!) zit en denkt ‘welke gekken toch allemaal, ik versta er allemaal de botten van’ en dat u dan doet ALSOF. Ik doe dat wel, maar goed, ik moet geen land leiden. U wel. En ik vind dus, zoals ik in mijn spoilende titel bekendmaakte, dat u dat goed doet. Dat mag ook hè: zeggen dat het goéd is!

In alle eerlijkheid: mensen kunnen in mijn ogen weinig verkeerd doen. Ik relativeer, want ik stel me steeds in de plaats van die Almachtige Regeringsleider (haha) en bedenk me dan hoe ík het zou doen. Ik zou vaccins naar alle waarschijnlijkheid kwijtraken, of de diepvriezer vergeten aanleggen. Foutje van de regering. Volgend vaccin beter.
Ik ben dus mild, ook voor u. En toch valt er mij iets op als u aan het woord bent: ik word er een beetje rustig van. Van de politiek! Niet zomaar van slaapwekkende debatten hè, maar zoals iemand je een verhaal voorleest en je denkt: ik begrijp dit, en ik ga verder blijven luisteren. Ik luister zonder frons tussen mijn wenkbrauwen, zonder kritisch draaiende radars in mijn hoofd ‘wat moeten ze nu weer van mij!’, zonder boze weerstand. Met begrip.

U kondigt mij nochtans meestal belachelijk vervelend nieuws aan en u valt ook vaak in herhaling. Hebt u daar al op gelet? Ellendig om altijd diezelfde woorden te moeten zeggen. Afstand, ontsmetten, mondmasker, sluiting: ja-haaa. Ik hoop dat u snel eens leuk nieuws mag brengen: gratis frietjes voor iedereen! (ik zeg zo maar wat, ik ben vooràl geen ideeën aan het pitchen). Maar op de één of andere manier, ik kan niet goed uitleggen waarom, denk ik: die bedoelt dat goed. Meestal heb ik daar een neus voor. Ofwel kan u goed liegen en moet u dringend meedoen aan De Mol, ofwel meent u het echt goed. Ik denk dus dat u oprecht bent, als u in de camera kijkt en heel melig zegt dat we er voor elkaar moeten zijn. Dat u uren verslijt om echt de beste oplossing voor iedereen te verzinnen in een tijd waar beste oplossingen zo’n verzinsel van De Maya’s lijken te zijn en waar iedereen de godganse dagen klaagt en zaagt en draait met zijn ogen. Ik vind dat er vanalles misgaat – u misschien ook. U legt het wel menselijk uit en dat vind ik heel fijn. Ik vind uw plukjes grijze haar ook heel aandoenlijk, dat helpt.

Ik heb het echt gehad met ons Miss Rona: totaal volledig gehad. Er zijn alleen ergere dingen, dus ik plaats in perspectief, elke dag. Het gaat over. Andere dingen gaan niet over, ik hoop dat u van die belangrijke dingen ook werk maakt. De rechtvaardiging van de slachtoffers van de aanslagen van 22 maart – en en en, maar dan ben ik vermoedelijk aan politieke dingen aan het doen. Dat ga ik niet doen. U doet het goed. Het schijnt dat als de overheid het op momenten onvoldoende deed, het beter moet.
(Dat laatste komt uit uw speech – ik heb het opgezocht. U moet wel wat doen aan die foto op uw website: u bent daar heel slecht gefotoshopt. Als ik dat mag zeggen hè).